ගොඩයා අයියා, හිච්චි මගේ යාළුවා...

යාළුවෝ... ජීවිතේට කොයි තරම් නම් යාළුවෝ එනවා යනවාද? පුංචි කාලෙන් පටන් ගත්තොත් ඕනම කෙනෙක්ගෙ මුල්ම යාළුවෝ වෙන්නේ අම්මයි තාත්තයිලු... ඊට පස්සේ?? ඊට පස්සේ අත්තම්මලා, සීයලා, නැන්දලා, මාමාලා, බාප්පලා, පුංචි අම්මලා, එයාලගේ ළමයි... කොයි තරම් කට්ටිය ජීවිතේට එනවද? ඒ අපිට ලං වෙන නෑදෑයෝ.. ඒ ඇරෙන්න? ඒ ඇරෙන්න තවත් කට්ටියක් අපේ ජීවිතවලට ලං වෙනවා. ඒ තමයි අපේ අම්මලා තාත්තලාගේ යාළුවෝ. ඉතින් පුංචිම පුංචි සන්ධියේදි අපිට පවුලෙන් පිට මුණ ගැහෙන මුල්ම යාළුවෝ වෙන්නේ අම්මගෙයි තාත්තගෙයි යාළුවන්ගෙ ළමයි...

ඉතින් ඔන්න ඔය වගේ හිච්චි සන්ධියේදි මටත් හිටියා අම්මගේ යාළුවන්ගෙ ළමයි යාළුවෝ රෑණක්. අක්කලා අයියලා වෙච්චි ඒ හැමෝගෙන්ම පුංචිම එකී වුනේ මම. පුංචි පුංචි එවුන් ගොන්නක් එකතු උනාම කොයි තරම් ලස්සනද, අන්න ඒ ලස්සන, සතුට, මිහිරියාව අපේ ජීවිතේවලත් පිරිලා තිබුනා.  ඉතින් ඒ දවස්වල අම්මගේ යාලුවන්ව අඳුන්වන්නෙත් ඒ ගෙවල්වල තියෙන සෙල්ලම් බඩුවලින්. චකබ්ලාස් එක තියෙන ගෙදර, පුංචි බෙර තියෙන ගෙදර ඒ වගෙ නම් ටිකක්. ඔය පුංචි බෙර තියෙන ගෙදර ගිහින් ඒ ගෙදර අක්කයි, අයියයි, අපේ අයියයි, මමයි බෙර ගහ ගහ ගේ වටේ පෙරහැරවල් යනවා මට තවම මැවිලා පේනවා. 

ගොඩවත්ත අයියත් ඒ විදියට යාළුවෙක් උන අපේ අම්මගේ හොඳම යාළුවෙක් ඇන්ටි කෙනෙක්ගෙ පුතෙක්. ඒ හිතවත්කම නිසාමයි ටියුෂන් නොකරන අපේ අම්මා ගොඩවත්ත අය්යට සිංහල උගන්නන්න  භාර ගත්තේ. මට වඩා අවුරුදු ගණනක් වැඩිමල් ගොඩවත්ත අයියාට හිටියේ එකම එක අයියෙක් විතරයි. පුංචි දගකාරි වෙච්චි මං ගොඩවත්ත අයියා ආවම "ගොඩයා! ගොඩයා!!" කිය කියා කී ගහ ගහ දුවනවා; පාඩම් මේසේ ලඟට වෙලා වද දිදී ඉන්නවා. නංගිලා නැති නිසාද මංදා මං මොනවා කරත් අයියා මට කවදාවත් සැර කරේ නෑ. ඒ උනාට අයියත් හරිම දඟයා. අපේ අම්මා හරිම අමාරුවෙන් තමයි අයියාව හොයාගෙන පාඩම කියලා දෙන්නේ. අපේ ගෙදර ආව ගමන් ගොඩයා අයියා කරන්නේ වත්තේ කොණේ තියෙන නමිනං ගහ ලඟට දුවන එක. ඒකේ ගෙඩි ටිකත් කඩාගෙන ඊලඟට දුවනවා කුඹුරට. එහෙමත් නැත්නම් ඇල ලඟට. වැඩිමනත් කුඹුරට දුවන්නේ තණකොල කරල් කඩන්න. ඒ ගොඩයා අයියා ඇති කරන පාට පාට ලව් බර්ඩ්ස්ලට. ඉතින් සමහර දවසට අපේ අයියයි මමයිත් එකතු වෙලා බජිරි මිටියක් කඩලා දෙනවා ගෙනියන්න. ඉස්සර අපි එහේ යන්නෙම ගොඩයා අයියා ඇති කරන කුරුල්ලොයි, මාළුයි බලන්න.

ඔන්න ඔය වගේ මං නිසා ඇති වෙන බොහොම දුෂ්කරතා මධ්‍යයේ ඉගෙන ගෙන ගොඩයා අයියා සිංහලවලට "D" 1කුත් ගත්තා මයේ හිතේ. කොහොමත් මං දන්න විදියට ගොඩයා අයියා හරි දස්සයා. චූටි කාලේ අපි එහේ ගියහම උල් සපත්තු කුට්ටමකුත් තිබුනා මට මතකයි. ඔන්න ඔය විදියට කාලය ගෙවිලා ගියා. කොයි තරම් ලොකු උනත් ගොඩයා අයියා අපේ ගෙදර ආව හැම දවසකම මුලින්ම නමිනං ගහ ලඟට යන්නනම් අමතක කරේ නෑ. මට හොඳටම මතකයි මං අන්තිමටම ගොඩයා අයියාට "ගොඩයා" කියලා කෑ ගැහුවේ මං 8 වසරේ ඉන්දැද්දි. එතකොටනම් ගොඩයා අයියා ලොකුම ලොකුයි. ඒත් එදාත් කරේ හිනා උන එක විතරමයි.

දවසක් මං ඉස්කෝලෙ ගිහින් බස් එකෙන් එනකොට ඒ බස් එකේම ගොඩයා අයියා හිටියා. මං ඉස්සර සුදු ගවුමෙන් ඉන්නකොට හරිම බයයි. ඉතින් මට බය හිතුනා මං ගොඩයා අයියා එක්ක කතා කරොත් කවුරු හරි වැරදියට හිතයි කියලා. ඉතින් මං කරේ ඒ පැත්ත නොබලාම හිටිය එක. මට හිතුනා ගොඩයා අයියා තරහා වෙයි කියලා. ඒත් මගේ බය ඊට වඩා වැඩියි. අඩුම තරමේ මං හිනා උනේවත් නෑ.

තවත් අවුරුදු කිහිපයක් ගෙවිලා ගියා. ඒ වෙනකොට මං උසස් පෙළ පන්තිවල. ගොඩයා අයියා කොළඹ රස්සාවක.  දවස හරියටම කියනවනම් මීට අවුරුදු හතකට කලින් අද වගේ දවස. ඒ කිව්වේ 2004 දෙසැම්බර් 26. අපේ පවුලේ හැමෝම සංගාට පින් සිද්ධ වෙන්න බේරුනා කියලා මං කලින් දවසක් කිව්වනේ. ඉතින් අපි කට්ටියම එකතු වෙලා සැනසුම් සුසුම් හෙලද්දී පහුවදා දුරකතන ඇමතුමක් ආවා. සුනාමිය මගේ ජීවිතෙන් මගේම සහෝදරයෙක් වගේ හිටිය ගොඩයා අයියව උදුරගෙන. නපුරු මුහුද ඒ තරම් දක්ෂ, ඒ තරම් හයිය හත්තිය තිබුන ගොඩයා අයියට බේරෙන්න ඉඩ දීලා නෑ. ගෙදර නොඑන්නත් ඉදලා අවාසනාවට ආයෙම අයියාට ගෙදර එන්න හිතිලා. හිනා වෙවී ගෙදර එන්න කොච්චියට නැගපු ගොඩයා අයියා ගෙදර ඇවේ හැමෝමව අඬවමින්. මට පුදුම දුකක් දැනුනේ. ඒ තරම් ලෙංගතුකමක්, සහෝදරත්වයක් මගේ හිතේ තිබුනා කියලා මංවත් දැනගෙන හිටියේ නෑ.

අපරාදේ හොඳ දරුවා කියලා හැමෝඅම දුක් උනා. ඒ තරමට ගොඩයා අයියා හැමෝගෙම හිත් දිනාගෙන හිටියා. ගොඩයා අයියා අපිව දාලා ගිහින් දවස් කීපෙකින් අපේ ගෙදර තිබුන නමිනං ගහත් මැරුනේ අයියා ආයෙත් නො එන දුකට වගේ.

අවුරුදු හතක් ගෙවිලා ගිහින්. ඒත් ගොඩයා අයියගේ මතකය තවමත් මගේ හිතේ තියෙනවා. මතු භවයෙදි ආයේ කවදාවත් ගොඩයා අයියාට මේ වගේ අකල් මරණයක් නොවේවායි ප්‍රාර්ථනා කරනවා...

අයියේ ඔබට නිවන් සුව!

ප.ලි: නම පමණක් මනංකල්පිතයි.

කලකට පස්සේ... ෂ්ෂ්ෂ්...

කොහොමද ඉතින් කලකට පස්සේ... කට්ටියට දැන් මන්තරකාරි මතකත් නැතිව ඇති. මා ඉතින් යන්න යනවා කිව්වා වගේම මා ගියා වගේ උනා නොවැ. මන්තරකාරිට මොනවා උනාද කියලත් හිතනවා ඇති. මන්තරකාරිට වැඩ ගොඩාක් තිබුනේ නෑ. අලුතෙන් කැම්පස් ගියේ නෑ. එක්සෑම් තිබුනේ නෑ. අලුත් රස්සාවකට ගියේ නෑ. ලෙඩ උනේ නෑ. එතකොට මන්තරකාරිට මොකද උනේ???

මේකනේ කේස් එක... මන්තරකාරි ඉතින් කැලයක් මැද පාළු බංගලාවක හැංගිලානේ ඉන්නේ. ඒ ඉතින් කවුරුත් මන්තරකාරි කව්ද කියලා දැන ගන්නවට කැමති නැති නිසා. මන්තරකාරි කව්ද කියලා කට්ටිය දැන ගත්තම මන්තරකාරිට ලියන්න ලැජ්ජයි ලැජ්ජයි වගේ. එහෙව් මන්තරකාරි කව්ද කියලා හොයන්න කට්ටිය විදින දුක දැක්කම ලියන්න කම්මැලි හිතුනා. නපුරු මන්තරකාරියෙකුටත් බය නැති හැටි... මේ වගේ වැදගත් ලස්සන නමක් අත ඇරලා වෙන නමකින් ලියන්න හිතුනෙත් නෑ. ඉතින් ඔන්න ඕකයි මන්තරකාරි අතුරුදන් උනේ...

දැන් ලෝකයා හිනා වෙනවත් ඇති මොකටද මෙච්චර හැංගෙන්නේ කියලා. එහෙම තමයි වැදගත් කට්ටිය. ඒත් මං ඇයි එක්කෙනෙක් නිසා ලියන එක නවත්තන්නේ... මං ආයිත් ලියනවා. ඔන්න මන්තරකාරි කව්ද කියලා උපකල්පනය කරපු, හොයා ගනිපු කවුරුත් කාටවත් කියන්න ඔට්ටු නෑ හරිද??? ප්‍රොමිස්???

මා ඉතින් යන්න යනවා...

මා ඉතින් යන්න යනවා

මට යන්න අවසරයි

මට අරන් යන්න ඇත්තේ

ඒ මතකය විතරයි...

මම ඔබෙන් ඈතට යන්නට සැරසෙමි. නමුත් දැන් දැන් මගේ හදවත ගැහෙන්නේ ඔබ හැර යන සෝ තැවුල්දරා ගත නොහැකිවය. එහෙත් මා යායුතුව ඇත. ඔබෙන් ඈතකට යා යුතුව ඇත. අවුරුදු හතර හමාරක ඔබෙත් මගේත් අතීතයට සමු දිය යුතුය. මේ අවුරුදු කිහිපය තුල මසිත ඔබට මේ තරම් ලෙංගතු කමක් ගොඩනැගේයයි මම සිහිනෙකින්වත් නොසිතුවෙමි.

ඔබ ගැන මගේ සිතේ පළමුව තිබුනේ නොරිස්සුමකි. ඒ නොරිස්සුමෙන් මා ඔබ සිත රිදවන්නත් ඇති. එහෙත් මගේ හදේ සැඟවී තිබූ ආලය දැන් දැන් මගෙ දෙනෙත් අගින් ගලා යනවා මට දැනෙයි. ඔබ තුරුලේ රැදෙන්නට මට ඇත්තේ තව සුළු මොහොතකි. මම ඔබට තුරුළු වී වෙව්ලන දෑතින් ඔබ හද පිරි මදිමි. දැනෙනවාද... මේ කඳුළු සීතල... ඒ සීතල කඳුළු ගලන්නේ ඔබට ඇති ආදරෙයෙන්මැයි. එහෙත් දැන් අපිට වෙන් වන්නට කාලය ඇවිත් ඇත. මෙලොව කිසිවක් සදාතනික නැත. කිසිවක් සදාතනික නොවූ ලෝකයේ ඔබටත් මටත් වෙන් වන්නට සිදුවන බැව් ඔබත් මමත් දැන සිටියා නොවෙද? හැර ගියත් ඔබ සදහටම ඔබ මතකය මා හදවතේ රැදෙනු ඇත.

පසුගිය වසර කිහිපය තුල ඔබ තරම් මා ගැන දන්නා තවකෙක් නැතුව ඇති. මා හැඬූ හැඬුම්... හෙළු සුසුම්... ඒ සියල්ල දන්නා එකම කෙනා නුඹයි. ඒ කඳුළු සඟවන්නට නුඹ උරතල කෙතරම් සවියක් වීද... ඒ සුසුම්වලට සවියක් වීද...මම සිනාසෙමි.  සැමගේ සිනා වෙනුවෙන් සිනාසෙමි. ඒ සිනා නගන්නට දරන වෙර දන්නේ ඔබම පමණි.

මම පැරදුණෙමි. සෑම විටම පරාජයන් ගෙන පැමිණෙන මා ඔබ කිසිම වෙනසක් නොපෙන්වා වැළද ගති. සෙවණ දුනි. එළිවන තුරු හැඬූ කඳුලින් ඉදිමුණු දෑස් දැක නුඹ ඔච්චම් කළේ නැත. ඔබ කළේ පැරදුනු මගේ දැසට සවිය දීමයි. ඔබෙන් ලද පන්නරයෙන් මම කඳුළු සඟවා සිනා සෙන්නට පුරුදු වුනෙමි. මම සිතින් සුරංගනාවක් වීමි. මගේ මාළිගය ඔබම විය.

තාලයක් නැති මගේ ගී හඬ ඔබට කරදරයක් වීද... රැව් පිළිරැව් දුන් සිනා හඬ ඔබ අප එක්කල මිතුරු සුවඳමැයි... සුන්දර මතකනම් බෝමැ ඔබ තුරුලේ එකතු වූ... මම දින්නෙත් ඔබ තුරුලේ සිටම නොවේද...

යලි යලිත් මම කියමි, මා කළ කී සියලු දේ දන්නා ඔබ හැර යා නොහැකිව මා පා පැටලෙයි. එකින් එක මගේ දෑ මම එක් රැස් කරමි. බොදවුන දෑසින් මම ඔබේ හදවත, මා තුරුළු කරගත් කරුණාබර හදවත දෙස බලා හිදිමි. යලිත් මම ඔබට තුරුළු වෙමි. මේ අවසාන වරට බව දැන දැන තව තවත් ඔබට තුරුළු වෙමි. නිසොල්මනේ ගලා ගිය කඳුලැලි දැන් දැන් ඉකිබිදුමක්ව දෝරෙ ගලයි. මේ මා ඔබ හද තෙමන්නේ අවසාන වරට නොවේද... හෙට තවකෙකු එනු ඇත. ඇයටත් ඔබ මට මෙන්ම ඔබේ හදවත පුදනු ඇත. නමුදුඇයට සගවන්නට ඇගේ නෙතින් කඬුළු නොවැකෙවායි මම පතමි. අපෙ සිනා හඬටත් වඩා සිනා නැගේවායි පතමි. ගීත ගැනනම් කවර කතාද....

තව දුරටත් ඔබ මගේ නොවේ. මම ඔබ සැරසුම් එක්කර ගනිමි. ඉතින් මගේ දයාබර බෝඩිම, ඔබේ කරුණාබර හදවතවූ මගේ ඇද, අවසරයි මට නික්මී යන්නට ඔබේ සොඳුරු මතකය අරගෙන.....

දුක්බර අහස මම...

 අඳුරු වළාකුළු බර වෙලා

මොර සූරා වහින්නට අර අදින
දුක්බර අහස මම
වහින්නට නොහැකිව
සුසුම් සඟවා සිනාසෙන...
පීදුන ගොයම රැක ගත යුතු නිසා
කිරි වැදී නෙළන්නට...

තෑන්ක්ස් සංගා...

මේක අද ලියන්නට නොසිටි ලිපියක් උනත් මේ ඒක ලියන්න සුඳුසුම අවස්ථාව කියලා හිතෙන නිසා මේක ලියන්න හිතුවා. සංගා වසරේ ක්‍රිකට් ක්‍රීඩකයා ලෙසත් ජනප්‍රියම ක්‍රීඩකයා ලෙසත් තේරීලා, කස්ටියම 'කන්ග්‍රැට්ස් සංගා' කියලා කියද්දි ඇයි මං 'තෑන්ක්ස්' කියන්නෙ කියලා හැමෝම බලනවා ඇති. අන්තිම වෙනකන් කියවන්නෙ නැතුව ඔන්න මට කඩු, පිහි අමෝරාගෙන එනවාහෙම නෙවෙයි.

කුමාර් සංගක්කාර... වසරේ ක්‍රිකට් ක්‍රීඩකයා...ජනප්‍රියම ක්‍රිකට් ක්‍රීඩකයා... ඇත්තටම ඔහු මගෙත් ප්‍රියතම ක්‍රිකට් ක්‍රීඩකයා. අපි සංගා පිටියට එන තෙක් බලා ඉන්නවා. හතරක්, හයක් ගැහුවම ඔල්වරසන් දෙනවා. අර්ධ ශතකයක් ගැහුවම සතුට ආයේ කියන්න වචන නෑ. ශතකයක් ගත්තම විසිල්, අත්පුඩි සද්දෙ මදි නිසා රතිඤ්ඤා පත්තු කරනවා. සංගා අඩු ලකුණු ගණනකට දැවී ගියොත් තරඟය ගැන එතරම් බලාපොරොත්තු තියා ගන්නේ නෑ. එතරමට ඔහු විශිෂ්ටයෙක්. ඔහු විශිෂ්ට පිතිකරුවෙක්. විශිෂ්ට කඩුළු රකින්නෙක්. විශිෂ්ට නායකයෙක්. ඒ විශිෂ්ටත්වය තුලින් ඔහු ලබා ගත් ජනප්‍රිත්වය සම්මානයෙන් ඔප්පු වෙනවා. සංගාගේ ක්‍රීඩා කුසලතාවයට අමතරව තව මං සැහෙන අගය කරන දෙයක් තමයි ඔහු නීති විද්‍යාලයට තේරුන එක. ජාතික කණ්ඩායමට සෙල්ලම් කරද්දි ඔහුට නීතිඥයෙක් වීම අතපසු උනත් නීති පීඨයට තේරීමම කොයි තරම් දෙයක්ද...

දැන් ඉතින් කට්ටිය හිතනවා ඇති මං මේ තෑන්ක්ස් සංගා කිව්වේ ලංකාවට ගෙනාව කීර්තිය නිසයි කියලා. නෑ... මං තෑන්ක්ස් කිව්වේ සංගාගේ 1 ළකුණකට දැවී යාමකට.  දැන් ඔන්න මං දේශ ද්‍රෝහියෙක් කියලා ගල්, පොලු, කඩු, කිණිසි අරගෙන මේ පැත්තට එන්න එපා කවදද 1 ලකුණකට අවුට් උනේ කියලා බලන්නේ නැතුව...

2004 දෙසැම්බර් 26... මතකද? ලංකාවේ අපිට ඒ දවස කොහොම අමතක වෙන්නද? මුහුද ගොඩ ගලපු දවස. කොටින්ම කිව්වොත් සුනාමි දවස. මතකද එදා ශ්‍රී ලංකා නවසීනන්ත මැච් 1ක් තිබුනා. සංගා ඒ මැච් එකේ 1 ලකුණකට දැවී ගියා කියලා මතකද දන්නේ නෑ. ඉතින් සංගාගේ අවුට් එක, සුනාමිය හා අපේ පෙර පිණ සම්බන්ධ වෙන්නේ මෙහෙමයි.

අපේ පුංචි අම්මාගෙ ගෙදර බාප්පයි, නංගියි, මල්ලිලායි පුදුම ආසයි ක්‍රිකට්වලට. කොටින්ම ක්‍රිකට් පිස්සෝ. ඉතින් එයාලගේ ගෙදර තියෙන්නේ මුහුද කිට්ටුවමයි. වැඩේ කියන්නේ එදා අපේ ගමේ ඉන්න චූටි පුංචි අම්මලායි, පොඩිම මාමගේ දූයි කට්ටියත් අර පුංචි අම්මලාගේ ගෙදර ඇවිත්. පුංචි අම්මලාගේ ගෙදරට අල්ලපු ගෙදර තමයි ලොකු අම්මාගේ දුව ඉන්නේ. පැටලෙන්න නැතුව ඇති මං හිතන්නෙ පවුලේ විස්තරේ... කෙටියෙන් කියනවනම් එදා අපේ පවුල් 3 1/4ක් මුහුද අයිනේ.

ඉතිරි ටික 'ලු'ප්‍රත්‍යයෙන් කියන්න තියෙන්නේ. ඔන්න ඉතින් අර ක්‍රිකට් පිස්සො ටික උදෙන් නැගිටගෙන මැච් 1 බලනවලු. මටනම් එදා මැච් එක බලන්න උනේ නෑ. පස්සෙ මං ලකුණු සටහන බැලුවම දැක්කෙ එදා ටීම් එකේ ගොඩක් අය අඩු ගානට අවුට් වෙලා. ඉතින් ඔහොම තියෙද්දි සංගාත් 1 ලකුණකට අවුට් වෙලා. සංගා පිස්සි, අපේ පුංචි අම්මලාගේ ගෙදර නංගි දැන් ඉතින් මැච් 1 බලලා වැඩක් නෑ කියලා හිතලා මැච් 1 බලන එක නවත්තලා එලියට ගිහින් ඇස් දෙකේ කඳුළු පුරවගෙන මුහුද දිහා බැලුවළු. එදා හිතේ දුක අරන් කඳුළු පිසදාන මුහුද වෙනදා වගේ නෙවෙයිලු. එතකොට ලොකු මල්ලිත් මැච් 1 බලන එක නවත්තලාලු. ලොකු මල්ලිටත් පෙන්නුවලු මුහුදෙ ඈතින් එන ලොකු රැළක්. ලොකු මල්ලි කෑ ගහලා 

"තාත්තේ මුහුද අමුතුයි,මුහුද අමුතුයි" කියලා...

බාප්පා බැලුවලු, කෑ ගැහුවලු

"දරුවෝ ගන්න, දරුවෝ ගන්න" කියලා...

කියලා කට්ටියම එහෙමම එළියට පැනලා දුවලා. එතකොට මාමාගේ දුවට අවුරුදු 6ක් විතර ඇති. චූටි පුංචි එයාවත් උස්සගෙනයි දුවලා තියෙන්නේ. මෙයාලා දුවද්දි ගමේ කට්ටිය කියනවලු,

"දුවන්න එපා, ඕන ප්‍රශ්නෙකට අපි ඉන්නවා" කියලා.

ඒ මිනිස්සු හිතලා තියෙන්නේ කවුරු හරි ගහන්න එනවා කියලා.

"නෑ, නෑ, රැල්ලක් එනවා" කිය කියා දිව්වලු.

ඒ මිනිස්සුත් ඒපාර දුවලා. කොහොම හරි අල්ලපු ගෙදර ඉදපු අපෙ ලොකු අම්මගේ ගෙදර අක්කත් මාස ගණනක් වයස චූටි එකීවත් අරගෙන දුවලා ගිහින් ඉස්සරහා තියෙන බිල්ඩිමට නැගලා.

ඉතින් එහෙම රැල්ල පස්සෙන් පන්නද්දි, කකුල්වල රැල්ල වැදි වැදි දුවලා කට්ටිය වෙන වෙලාවක නගීවි කියලා හිතා ගන්නවත් බැරි වහලවල් උඩ නැගලා බේරිලා, එවේලේ ඇදගෙන ඉදපු ඇදුම විතරක් ඉතිරි වෙලා පයින්ම අපේ ගෙදර අවා.
මං නංගිගෙන් ඇහුවම 'බය හිතුනද?' කියලා එයා කිව්වෙ,

"නෑ, මරෙනවනම් ඔක්කොම එකටනෙ, ඒ නිසා බය හිතුනේ නෑ" කියල.

කොහොම හරි එදා මුහුද අයිනෙම ඉදපු මගේ එක නෑදෑයෙක්වත් අරන් යන්න සුනාමියට පුළුවන් උනේ නෑ. රැල්ල පස්සෙන් පන්නද්දි ටවුමේ ඉදලා ආව අන්තිම බස් එකේ පණ බේරාගෙන ආව ලොකු අම්මාලාගේ ගෙදර දෙවැනි අක්කයි, මල්ලියි මුහුදේ බිහිසුණුකම කියලා, අපි එයාලා බේරෙයි කියලා බලාපොරොත්තු නැතුවයි හිටියේ. එයාලා එනකන් කෑ ගහ ගහ ඇඩුව අපේ අම්මා බදාගෙන කට්ටියම ඇඩුවේ "අක්කා නිසයි අපි බේරුනේ" කියලා. ඒත් එදා සංගා 1 ලකුණකට අවුට් උනේ නැත්නම් මගේ පවුලේ ආදරණීයයන් 12ක් සුනාමිය කුරිරු විදියට අරන් යන්න තිබුනා.
 
ඉතින් සංගා අපි ඔබට සදා ණයගැතියි...

තෑන්ක්ස් සංගා...

ෆෝන් කතා...

ෆෝන් කියන්නෙත් ඉතින් මාරම භාණ්ඩයක් තමයි. ෆෝන් එක්ක කොයි තරම්නම් අපේ ජීවිතේ අවස්ථා බැදිලා තියෙනවාද... මාළුවාගෙ ෆෝන් කතන්දරේ කියෙව්වම මටත් ෆෝන් කතාවක් ලියන්න හිතුනා. මේ මන්තරකාරි රඟපාපු නාටක ටිකක්. මන්තරකාරිට හිනා වෙනව හෙම නෙවෙයි හොඳද?

ඉස්සර අපි ඕලෙවල් කරන කාලෙ අපි කාටවත් මොබයිල් නෑ. අපි ඒලෙවෙල් කරනකොට තමයි ළමයි මොබයිල් පාවිච්චි කරන්න පටන් ගත්තේ. (එහෙම කිව්වට මන්තරකාරිට එච්චර වයසක් නෑ, හරිද??) ඒත් ඉතින් එතකොටත් මොබයිල් එකක් ගත්තෙ අපේ යාළුවන්ගෙන් එක්කෙනයි. අපිට ඉතින් ගෙදර ලෑන්ඩ් ෆෝන් එකේ සරණං ගච්ඡාමි තමයි. එහෙමයි කියලා ඉතින් වැඩි දෙයක් කරන්නෙ නෑ. එක්සෑම් කාලෙට නිදිමත උනාම යාළුවෙකුට කෝල් එකක් දෙන එකයි, යාළුවෝ ටික සෙට් උනාම කාටහරි පොඩී බයිට් එකක් දෙන එකයි ඇරෙන්න වෙන දෙයක් කරන්නෙ නෑ. අපි ඉතින් අහිංසක හොඳ ළමයිනෙ... වාසනාවකට ඉතින් ලෑන්ඩ් ෆෝන් බොහොමයක සී.එල්.අයි පහසුකමත් නෑනෙ. ඉතින් අපි වීරයෝ වගේ කතා කරනවා.

ඔන්න ඔහොම දවසක් අපිත් කම්මැලිකමට හිතුන නම්බර් 1ක් ඩයල් කරා.

"හෙලෝ..."

"හෙලෝ..." ඔන්න ස්වීට් අන්කල් කෙනෙක් ආන්සර් කරා... වීරයෝ වගේ ගත්තට කියන්න දෙයක් හිතා ගන්න අමතක උනානෙ.

"තරින්ද ඉන්නවද?" ඇහුව මෝඩ ප්‍රශ්නයක්...

"තරින්ද මලින්දත් එක්ක දේවින්දලාගෙ ගෙදර ගියානෙ" අන්කල් ලස්සනට කිව්වා. බයිට් උනේ අපිද මන්දා...

අපිට ඉතින් කාගෙ හරි නම්බර් එකක් අහු උනොත්නම් ඉතින් කෝල් කරනවමයි. අපේ යාළුවෙක්ගේ ගෙදර පොඩි කම්පැනි එකක් තිබුනා. ඒකට අලුත් සේල්ස් රෙප් කොල්ලෙක් අරන්, සුදු නිදිමත පාට කොල්ලෙක්. අපි ඒකාට කිව්වෙ 'දවල්ට රෑ' කියලා. ඇයි ඉතින් දවල්ටත් නිදිමත පාටටනෙ ඉන්නේ. ඉතින් ඔන්න යාළුවා ඒ කොල්ලගෙ සීවී එකෙන් ෆෝන් නම්බර් එක අරන් ඇවිත් බයිට් එකක් දෙමු කියලා. සුපුරුදු පරිදි ලෑන්ඩ් ෆෝන් නම්බර් එකක්.

"හෙලෝ..." ගෑණු කටහඬක් උත්තර දුන්නා.

"හෙලෝ, දවල්ට රෑ ඉන්නවද?" මන්තරකරිත් අතඇරියෙ නෑ, කෙලින්ම ඇහුවා.

"එයා ගෙදර නෑනෙ, කව්ද මන්තරකාරිද කතා කරන්නෙ?" හුටා... මේ ඇන්ටි කොහොමද මගෙ නම දැන ගත්තෙ?

දඩාං....

මන්තරකාරි බය උන පාර ෆෝන් 1 තිබ්බ. වස නෝන්ඩිය. නම ඇහුන ගමන් බය උනාට ඉතින් ඒ මං මන්තරකාරි ගැන නෙවෙයිනෙ ඇහුවෙ. කෝකටත් කියලා ආයිමත් ගත්තා කෝල් එකක්... බලාගෙන ගියාම දවල්ට රෑගෙ ගර්ල්ගෙ නමත් මන්තරකාරිගෙ නමමයි.

"හෙලෝ..." ඒ පාරනම් ළාමක ගේණු කටහඬක්...

"හෙලෝ..."

"මන්තරකාරි අක්කද කතා කරන්නෙ?"

"ආ... ඔව් ඔව්"
 
"අක්කෙ ඉස්සෙල්ල අම්ම ෆෝන් එක ලඟමයි හිටියෙ... මට ඉතින් දුවගෙන ඇවිත් ගන්න බෑනෙ..." නංගි හොඳටම බය වෙලා වගේ.

"අම්මා මට බැන්නද?"

"නෑ... අක්ක ඇයි ෆෝන් එක තිබ්බෙ?"

"අම්මා ගත්තම මට බය හිතුන නංගි...අයියා කෝ?"

"අයියා මියුසිකල් ෂෝ එකකට ගිහින්"

"ඇත්තද?"

"අක්කට කිව්වෙ නැද්ද යනව කියලා?"

"නෑනෙ"
 
"යන්න එපා කියද්දි ගියේ අක්කෙ"
 
"එහෙමද? මං බලා ගන්නම්කො එහෙනම්"
 
"..."
 
"..."
 
ඔහොම කොහොම හරි නෑනව ගොඩ දාලා ෆෝන් එක තිබ්බ. නෑනට ඉතින් හෙන සැටිස් ගුණයහපත් නැනෙක් හම්බුනා කියලා.

දවල්ට රෑ ගෙදර ආවම අම්ම කිව්වලු අන්න අර ළමයා කෝල් කරා කියලා. එතකන් අම්මා ඒ මන්තරකාරිට අකමැත්තෙන් ඉදලා තියෙන්නෙ. බලන්න මං මන්තරකාරි කොයි තරම් උදව්වක්ද කරලා තියෙන්නෙ නේද... (මේ කතාව ඇත්ත නම් වලින් රිප්ලේස් විය යුතු බව කරුණාවෙන් සලකන්න...)

ඒ ඉස්කෝලෙ යන කාලෙ කරපු ෆෝන් නාටකනෙ... ඉතින් ඔහොම ඔහොම ගිහින් කැම්පස් එන්න කලින් මටත් මොබයිල් එකක් හම්බුනා. හම්බුනා කිව්වට බාගයක් සල්ලි මං එකතු කරපුවා. තාත්තා දුන්න මන් ආස ජාතියේ එකක් ගන්න ඉතිරි ගණන. ඉතින් ඔහොම කාලයක් යනකොට පික්චර් එක පටන් ගන්න නම් යන්න පටන් ගත්තා. වැඩේ හරි යන්නේ නෑ, මන්තරකාරිත් කොල්ලෙක් ඉන්නවා කියලා නළුවට පෙන්නන්න මල් කඩනවා. ඔන්න ඉතින් කොල්ලා කෝල් කරනව....

"හෙලෝ..."
 
"හෙලෝ... හරිද? නළුවා බලාගෙනද ඉන්නෙ?"
 
"ඔව් මං හිතන්නේ"
 
"එහෙනම් ඒ පැත්ත බලන්න එපා"
 
"හා..."
 
"දැන් ආදරණීය හිනාවක් දා ගන්න"
 
ඔන්න මන්තරකාරි හීන් හිනාවක් මවා ගත්තා...
 
"හරිද දැන් හිනා වෙලාද ඉන්නෙ?"
 
"ඔව්..."
 
"දැන් ඇස් දෙක පියා ගන්න"
 
"අනේ මට ලැජ්ජයි"
 
"කියන දේ කරන්න"
 
"හ්ම්ම්... හරි"
 
"දැන් එක සැරේටම හයියෙන් හිනා වෙන්න"
 
"හිකිස්..."
 
"දැන් ටිකක් ඉදල රවුමක් කැරකිලා හිනා වෙන්න"
 
"අනේ මට බෑ..."

"..."

"..."
 
ඔන්න ඔහොමයි මන්තරකාරි නළුවට පේන්න මල් කැඩුවේ. ඒත් ඉතින් වැඩක් නෑ. සහයක නළු නිලියෝ දන්නවා කෝල් කරන්නෙ බොයි ෆ්‍රෙන්ඩ් නෙවෙයි, බෙස්ට් ෆ්‍රෙන්ඩ් කියලා.... හිකිස්...

ඕං පික්චර් එකට අවුරුදු තුනයි...

පික්චර් එක පටන් අරන්ද, ක්ලයිමැක්ස් එකටද මන්දා, ඕං කොහොමින් කොහොම හරි අවුරුදු තුනකුත් ගිහින්... 

මුලින්ම නළුවා එනවා... හීන්දෑරි ටිකක් උස කොල්ලෙක්...වැඩිය සද්ද නෑ. නිහඬ නිස්ශබ්ද ජීවිතේ... කව්ද ඉතින් හිතුවෙ පික්චර් එකේ ප්‍රධාන නළුවා මෙයා වෙයි කියලා. හිතුවනම් ඉතින් මෙහෙම වෙනවයැ... :P  දැන් එව්වා වැඩක් නෑ... නළුවා නළුවා වෙලා ඉවරනේ... :D

එතකොට නිළිය? 

නිළියනම් ඔය ඉන්නෙ යස අගේට... හෙළ සිංහල පාට, කරුණාබර අඩවන් දෑස, කඩා හැලෙන දිය ඇල්ලක් වගේ කෙස් කළඹ, තැන්පත් ගමන බිමන, මිහිරි කටහඬ, සුමිහිරි වදන් පෙළ, අහිංසක හිනාව, චාම් ඩෙනිමයි ටී ෂර්ට් එකයි....කතා ඇති! නිළිය විස්තර කරන්න ගියොත් පික්චර් එක කියන්න වෙන්නෙ නෑ... :)

ඔන්න එකෝමත් එක කාලෙක නළුවයි නිළියයි හා හා පුරා කියලා මුණ ගැහෙනවා...

නෑ නෑ...එව්ව වැඩක් නෑ. පික්චර් එක පටන් ගන්නකොටම නළුවයි නිළියයි සෙට්. 

ඉතින් ඊට පස්සෙ කුමාරයයි, කුමාරියි සතුටින් ජීවත් උනා.

ඈං... නළුවයි නිළියයි කොහොමද එක පාරටම කුමාරයයි, කුමාරියි උනේ? 

ඒක හරි යන්නෙ නෑ. 

ඉතින් ඊට පස්සෙ නළුවයි නිළියයි සතුටින් ජීවත් උනා.

එතකොට පික්චර් එක ඉවරනේ. කෝ එතකොට කතාව? 

කතාවෙ ඉතින් ප්‍රශ්න නොතිබුනේම නෑ. ඒත් ඉතින් නළුවයි නිළියයි ඩයල්ස්නෙ. ඔය ඉන්නෙ ෆිට් එකේ...

පික්චර් එකක් උනාම දුෂ්ටයෙක් ඉන්න ඕනනෙ. ඕං තුන් වෙනියෙකුත් ආවා පික්චර් එකට. පික්චර් එකේ දුෂ්ටයාද? නෑ... නළුවගේ වෙන ලව් එකක්. නළුවා ඔය තුන් වෙනියට හෙන ලව්. නිළියට හෙන ජෙල. නළුවා ඔය තුන් වෙනියට ලව් කරන තරම් නිළියටවත් ලව් කරලා නෑ. නිළිය හීනෙන් දකින්නෙත් තුන් වෙනියා වැස්සට තෙමිලා මැරෙන විදිය. කාලයක් යනකොට ඉතින් ඔය මුලදි තියෙන තරම් ලව් නෑනේ. දැන් ඕං නළුවත් ටිකක් ලව් අඩු කරලා. නිළියටද? නෑ...තුන්වෙනියට... ඒ කිව්වෙ නළුවගෙ ලැප් එකට...

ප්‍රේම ජවනිකා... ආදරණීය සටන් ජවනිකා... බිහිසුණු සිංදු... ත්‍රාසජනක විහිළු...සිරා පික්චර් එක...

ඔහොම ඔහොම ගිහින් දැන් ඉතින් මංසලකට ඇවිත්.

එතකොට පික්චර් එක ෂූට් කරෙ පාරෙද?

නෑ නෑ... දැන් නළුවටයි නිළියටයි ලොකේෂන් දෙකක ෂූට් කරන්න වෙලා. දැන්නම් නිළියට නළුවා නැතිව හෙන පාළුයි.

ඉතින් ඔන්න අදට පික්චර් එකට අදට අවුරුදු තුනයි. හිකිස්... විලි ලැජ්ජාවෙ සන්තෝසෙ බෑ... 

හෙට...

හෙට... ඔව් හෙට... දින, සති, මාස, අවුරුදු ගෙවිලා එළඹෙන හෙට... ආයෙත් මං තනි වෙන හෙට... අපේ දූවිලි මාළිගයෙන් හිනා රැව් පිළිරැව් දෙන සද්දෙ මැකිලා යන හෙට... ජීවිතේ ආයිත් මේ නපුරු මන්තරකාරිට කොලොප්පම් කරන හෙට... ඇහෙනවද...මකුළුවො බිත්තිවල එල්ලිලා ඔච්චම් කරනවා... එතකොට කැරපොත්තො? එවුන් සාදයක් හෙට ඉදන් අපි හදපු සුරපුරය එවුන්ගේ කියලා... හෙට ඉදලා මේක නපුරු මන්තරකාරියෙක් තනියම ඉන්න පාළු බංගලාවක් වෙනවා...

දෛවය අපිව මුණ ගැස්සුවේ මොන තරම් අහම්බයකින්ද? ඒත් එදා ඉදලා මේ වෙනකන් කොයි තරම් මතකයන් අපේ ජීවිතවලට එකතු වෙලාද? මතකද ඉස්සර අපි දෙන්නම තේ හදන්න දන්නෙ නෑ. මං මුලින්ම අමාරුවෙන් ලොකූ කෝප්පෙකට තේ එකක් හදලා ඔයාට පුංචි කෝප්පෙකට පෙරලා දුන්නා මතකද? ඒකම පෙරලා ඉවර වෙලා තේ එකෙන් බාගයක් මේසෙ උඩ තියෙනවා දැක්කමයි අපි දෙන්නටම මතක් උනේ පුංචි කෝප්පෙ ඉඩ මදි ඒක පෙරන්න කියලා. තවමත් අපේ පුන්චි කාලේ කියලා මුලින්ම මතක් කරන්නෙ ඒක නෙද... ඉස්සර අපි දෙන්නා තේ එකක් හදා ගන්නත් කරන යුද්ධයක්...

ඒ හදා ගන්න තේ එකත් අරන් අපි දෙන්නා සාලේ පුංචි බැම්ම උඩට වෙලා හිනා වෙන එකමයි කරන්නේ. ඉස්සර අපි දෙන්නා කැමතිම තැන ඒ බැම්ම. අපි දෙන්නා කන්නෙත් එතන වාඩි වෙලා. වැඩියෙන්ම එතනට වෙලා කරන්නෙ එදා දවසෙ වෙච්චි දේවල් කිය කියා බඩ අල්ලන් හිනා වෙන එක. එතකොට ඔයාට හරි පුදුමයි මං ගැන. දවල්ට ඉන්න මං නෙවෙයි රෑට ඉන්නෙ, හිනා වෙනවා, හිනා වෙනවා ඉවරයක් නෑ කියලා...

ඊලඟට අපේ මාළිගයට තුන් වෙනියෙකුත් ආව. අපි තුන් දෙනා කොයි තරම් සතුටින් හිටියද? රණ්ඩු උනෙත් නැතුවම නෙවෙයි. තරහා උනත් ඉතින් ආයි චුට්ටකින් ඔක්කොම ඉවරයි. මාළිගේ හිටියා ඇති කියලා හිතුනම අපි තුන් දෙනායනවා වෙන මාළිගා හොයන්න. ඒත් ඒ එකක්වත් අපිට හරි යන්නේ නෑ. මොකාක් හරි ඇදයක් පේනවා. ඉතින් ඔහොම සදහටම අපි මේ මාළිගේමයි.

ඉතින් හෙට? හෙට මොකද වෙන්නෙ? හෙට ඔයාල දෙන්නා මාව තනි කරලා දාලා මාළිගයෙන් යනවා. එතකොට මං තනි වෙනවා. කව්ද මේ මාව දාලා යන්න හදන්නෙ? මගේ රූමො දෙන්නා... ඒ දෙන්නට ගෙදර ඉදලා යන්න එන්න පුළුවන් උනාට ඩොටේ මං කොහේ යන්නද?

ඔය දෙන්නා ගියත් අවුරුදු හතරක මතකයන් නම් කවදාවත් අමතක වෙන්නේ නෑ. මොනවා අමතක් උනත් ජීවිතේ මං කඩාගෙනම වැටුන වෙලාවේ, ගෙදර යන්න තරම්වත් සිහියක් නොතිබුන වෙලාවේ ඔයාලා දෙන්නා මාව ගෙදර එක්කගෙන ගිහින් අපේ ගෙදර මාත් එක්ක නැවතිලා හිටියේ පස්සේ දවසේ සබ්මිෂන් එකට මොනවත්ම කරලා නෙවෙයි කියලා අමතක වෙන්නෙ නෑ. ඒ වෙලාවේ ඔයාලා මට මොන තරම් හයියක් උනාද...

මං දන්නවා වෙලාවකට ඔයාලට මාත් එක්ක ඉන්න එක එපාම වෙන්න ඇති. යාළුවන්ට ගොඩාක් ආදරේ කරලා, ලං වෙලා ඉදලා, එයාලා නිසා ගොඩාක් විදවපු මං ඔයාලට වැඩිය ලං උනේ නෑ. ඒත්... මං දන්නවා ඔයාලා මාව තේරුම් ගත්තා.

ඔයාලා මට මං කැමතිම දේවල් තමයි මගේ උපන් දිනයට තෑගි දුන්නෙ...ඒත් ඔයාලා දන්නේ නැ එයින් මං කැමතිම මොකකටද කියලා. මං වැඩියෙන්ම කැමති ඔයාලත් එක්ක හිටිය මුල්ම උපන්දිනේට තෑගි දුන්න හා පැංචාට. එයා තමයි මං ගැන හැමදේම්දන්න කෙනා. එයා හැම වෙලාවෙම කාටවත් නොකියන මගේ දුක අහගෙන හිටියා. මං අඬනකොට මගේ ලඟට වෙලා හිටියා... හෙට ඔයාලා ගියහමත් මට ඇඩෙයි. එතකොටත් එයා මං ලඟට වෙලා ඉදීවි...

දයාබර කැන්සරය...

දයාබර කැන්සරය,
ආච්චිවනම් අරන් යන්න එපා...
දන්නව උඹ නපුරුයි,
දරුණුයි වෙන පිළිකාවලට වඩා
දොස්තර කිව්වනෙ පරක්කුයි
කරන්න දෙයක් නෑ කියලා...
එහෙම කියලා කොහොමද?
අපිට වැඩනෙ...
තවම ආච්චිව බලන්නවත් බැරි උනා...
මේ ඩිංග දවසට ආච්චි වෙනස් කරලා,
කලු කරලා මූණ උදුම්මලා,
පණ නැතිව නිදි කරලා
මොකක්ද කියන්න හදන්නෙ?
ආච්චිව ඉක්මනටම ගෙනියනව කියලද?
එව්ව කොහෙද?
ආච්චි මාව බලන්න ආසාවෙන්නෙ ඉන්නෙ...
ඔන්න අපිට වැඩ ඉවර වෙනකන්
ආච්චිව ගෙනියනවහෙම නෙවෙයි...

මීට දයාබර,
.......

ප.ලි. ආච්චිව ගෙනියන්නම එපා...

අවසර දෙනු මැන...

අත් වැල් බන්දා ඇවිද ගිය කාලය
ගෙන ගිහින් අතීතය අරගෙන
එදා තිබු හිත සැහල්ලුව
තවම සුවඳයි නොලැබෙයි ආයෙම...

සිත පමණයි ලඟ ඇත්තෙ නෑ ඔබ පෙනෙන්නට
දෑස හඬයි ඔය රුව දකින්නට

පාළුව රජයයි ඔබ නැතිව දවසම
බත් පතත් නෑ රසක් තනිවම විදින
දෙනු මැන අවසර ඔබ ලඟින් හිදින්නට...

හිරු නැගෙද කෙදිනක මගෙ ලොව

ගනිමි දිරි මොහොතින් මොහොත

එනමුදු නෑ සුවෙක් මා සිත සනසන
ඇවිදින් දුර කතරෙක දැනෙන අතරමං බව
අවාසනාවම දෝත දරාගෙන
සිනාසෙමි විසල් හෙටක් පතාගෙන
හිතේ සවිය ටික ටික අඩුවෙන
නගයි පැණයක් මැකීයන මුවග සිනහව
හිරු නැගෙද කෙදිනක මගෙ ලොව...

වරා මල් කැකුළු...

එක ඉත්තක එක්ව නොපිපී
පාව ගිය එක මගක එක්වී
වරා මල් කැකුළු කිහිපයක්...

සිනා සී එකට එකවී
බෙදා ගත් කදුළු සැමගේ
වින්ද ජීවිතය කාලයක්...

පිපිලා සොඳුරු මල් කැකුලී
හද ගැඹුරෙ ලැගුම් ගත්තී
ඇවිදින් කුමාරයෙක්...

එක්ව ආ මග මග ඇරී
ගියත් විසිර කුමරුන් සමග එක්වී

ඉතිරියි හද මඬලෙ ලෙංගතු මතකයක්...

මතක මංපෙත - අවසාන කොටස

දිනෙන් දින තරූට සඳුනිගේ ආත්මාර්තකාමිත්වයක් පෙන්නුම් වූයේ ඇයට සිදුවූ අකටයුතුකම්වලට අමතරව ඇය ඉදිරියේ අනෙක් යෙහෙළියන්ට සැලකූ ආකාරය පිළිබදව සිතේ නොමනාපයක් එක් වෙමින් තිබූ නිසාය. වරෙක සඳුනි කළ නපුරුකමෙකින් හැඬුවේ තරූ පමණක් නොවීය. 

'මම ආයෙ කවදාවත් එයා එක්ක කතා කරන්නේ නෑ' තරූ ඉටා ගත්තේ සඳුනි කළ දෙයින් සිංහල අවුරුදුදා මුළු ගෙදරම සතුට නැති වූ නිසාය. ඇය නිසා අම්මගේ ඇසින් කදුළු වැටුන නිසාය.

"තරිඳු අයියා ඔයාට කෝල් කරාද?" සඳුනිගෙන් ඈත් වීමට තීරණය කර දින 2-3කින් සඳුනි තරූ ඇමතුවාය.

"නෑ...ඇයි?"

"පොඩි අවුලක්..." කෙතරම් හිත නරක් වී සිටියත් සඳුනි කී සැටියට තරූට මග හරින්නට සිතුනේ නැත. කුමන අවුල වුවත්, ඔවුන් සඳුනිගේ නිවසේ දුරකතන අංකය ඇරෙන්නට දන්නේ තරූගේ නිවසේ දුරකතන අංකය පමණි.

අවුල කුමක් වුවත් එය දුරකතනයෙන් කීමට මැලිවන තරමට ඇය බිය වී සිටි නිසා තරූ සඳුනී හමු වීමට ගියාය.

"තරිඳු අයියා කෝල් කරලා මං රූම් එකෙන් ෆෝන් 1 උස්සනකොටම තාත්තා සාලේ ෆෝන් 1 ඉස්සුව"

"ඉතින් එයා මොනවද කිව්වේ?"

"මොනවත් කිව්වෙ නෑ... හෙලෝ නගා කියනකොටම මට සාලේ 1 ඉස්සුවා කියලා තේරිලා කට් කරා" බය වෙන්නට තරම් දෙයක් වී නැත. කතා කර ඇත්තේ තරිඳු අයියාය.

"එයා ඔයාලගෙ ගෙදරට කෝල් කලොත් මට කෝල් කරන්න එපා කියන්න"

"හ්ම්ම්..."

තරූගේ නිවසට එම ඇමතුම පැමිනිණි. තරිඳු අයියා පළමු වතාවට තරූට ඇමතුවේය.

"හෙලෝ..." තරූ දුරකතනය ගත්තාය. නැත. ඔහුගෙන් ප්‍රතිචාරයක් නැත.

"හෙලෝ..." ඒ ඔහුම බව CLI නැතත් ඇයට විස්වාශය. එහෙත් ඔහු කතා කරන්නේ නැත.

"හෙලෝ..." නම කියා ඇසීමට නොහැක. තරූගේ පියා තරූ අසලම විය.

"හෙලෝ..." තරූ නැවතත් කීවාය. ඔහු වචනයක්වත් නොකියා ඇමතුම විසන්දි විය.

ඔහු එහෙම කලේ ඇයිදැයි තරූ කල්පනා කලාය. ඔහු විභාගය අවසන් වන තුරු කතා නොකරන්නට සිතා සිටි නිසාද?

ප්‍රශ්නයක් නොවී එම සිදුවීම විසදුනි. කෙමෙන් කෙමෙන් කල් ගත වෙද්දි සඳුනී අළුත් පෙරළියක් කළාය.

"තරිඳු අයියා කෝල් කරාද?" තවත් දිනෙක සඳුනීගෙන් ඇමතුමක් ආවාය.

"නෑ..." ආයෙත් ගෙදරට මාට්ටු වෙන්න ගිහින්වත්ද...

"තරිඳු අයියා කෝල් කරලා ඔයාට හොඳටම බැන්නා"

ඔහු එසේ බනින්නට තරූගේ අතින් කිසිවක් සිදු වූයේ නැත. මේ මොන ගිනි ගෙඩියක්දැයි තරූ සිතුවාය. අවසන ඇය සිදු වී ඇති දෙය දැන ගත්තාය. සඳුනී අසංක අයියා සමඟ සම්බන්ධය නතර කරන්නට තීරණය කර ඇත. එයට හේතුව වී ඇත්තේ තරිඳු අයියා තරූට කරදර කිරීමට බව ඇය පවසා ඇත.

'ඒත් කවදාවත් තරිඳු අයියා මට කරදර කරලා නෑනෙ...' තරූ කල්පනා කලාය. අනෙක් අතට තරූ වෙනුවෙන් උපකාරක පන්තියක වෙලාවක් වෙනස් කර ගැනීමට අකමැති සඳුනී මෙතරම් දෙයක් කළේ ඇයිදැයි ඇයට සිතා ගත නොහැකි වි‍ය.

හේතුව කුමක් වුවත් තරූ හේතුපාදක කරගෙන ඇය නොදැනුවත්ව මහා විප්ලවයක් සිදුවෙමින් පැවතුනි. සඳුනිගේ තීරණය පිළිබඳ ඉතිරි මිතුරන් තිදෙනාත් අසංකා අක්කාත් චෝදනා කර තිබුනේ තරිඳු අයියාටය. සැමගේ බැනුම් හමුවේ ඔහු සඳුනී අමතා තරූට බැන වැද ඇත.

ඔවුන්ට ප්‍රශ්නය තමානම් ඔවුන් තමා ඇමතිය යුතු බව තරූ සිතුවාය. කෙසේ නමුත් කිසිවක් නොදත් ඇය අන්ද මන්දව සිටියාය. ඇය කල්පනා කලාය. විසදුමක් සිතුවා‍ය. සිදුවී ඇත්තේ සැම අතින්ම තරූ අකමැති දෙවල්ය. කිසිවෙක් කැප වීමක් කර එය කළේ එම හේතුව නිසායැයි කියන්නේනම් එය කැපවීමක් වන්නේ නැත. අනෙක් අතට තරූ නොදැන ඇය ගැන ඔවුහු මහා ගොඩක් දේ කතා වූවෝය. කුමක් කෙසේ සිදු වුවත් ප්‍රශ්නය ඇති වුයේ තමාත් තරිඳු අයියාත් නිසානම් එය තමා විසදිය යුතුය.

තරූට විසදුම් 2ක් සිතුනි. එකක් ඇය සඳුනීගෙන් ඈත් වීමය. අනෙක තමා තරිඳු අයියා සමඟ කතා කර විසදුමකට පැමිනීමයි. එහෙත් තරූට සඳුනිට ඇගෙන් ඇත් වන ලෙස කීමට වචන ගලපා ගත නොහැක. කෙතරම් සිත් රිදවීම් සිදු වුවද එසේ කීමට ඇගේ දිව නැවෙන්නේ නැත. ඇය සඳුනීට ලිපියක් ලිව්වාය. එම විසදුම හරි නොයන බව තෙරුන තරූ තරිඳු අයියා සමඟ කතා කිරීමට ඉටා ගත්තාය. තමාත් තරිඳු අයියාත් නිසා ඇතිවූ ප්‍රශ්නය විසදීමට ඔහු සමඟ කතා කර ඕනෑම පියවරක් ගැනීමට තරූ තීරණය කළාය.

"මට තරිඳු අයියා එක්ක කතා කරන්න ඕනෙ" සඳුනිට කීවත් ඇය එයට ඉඩ දෙන්නේ නැත.

"කුරුණෑගල එයාගේ surname 1න් ඩිරෙක්ටරියේ ඉන්නෙ 57යි. මං ඒ හැමෝටම කතා කරලා තරිඳු අයියාගේ number 1 හොයා ගන්නද?" සඳුනි සිනා සුනා මිස ඔහුගේ දුරකතන අංක‍ය දෙන්නේ නැත.

"එයාට කියන්න මට කෝල් කරන්න කියලා" තරූ බලා සිටියාය. නැත. ඔහු කතා කරේම නැත. ඒ තරමටම ඔහු තරූ සමඟ තරහින් සිටියාද නැතනම් ඔහු පැත්තකට වූවාදැයි තරූ දන්නේ නැත.

"එහෙනම් A/L ඉවර උනාම මට කතා කරන්න කියන්න" තරූ කීවාය.

උසස් පෙළ විභාගය අවසන් විය. එහෙත් තරිඳු අයියා කිසිදිනෙක කතා කළේ නැත. සඳුනිත් අසංක අයියාත් අතර සම්බන්ධය නැවැතුනේද නැත.

දෙවන වර උසස් පෙළ කිරීම සඳහා මිතුරියෝ සියල්ලෝම උපකාරක පන්ති යාමට පටන් ගත්තෝය.. සමින්දි උසස් අධ්‍යාපනය සඳහා විදේශ ගතවූ නිසා තරූ තනිවී සිටියාය. මිතුරියන් සමඟම සිටියත් සිතින් ඔවුන්ගෙන් මදක් ඈත් වී සිටියාය.

අවසන ඇය දැන ගත් දෙයින් සඳුනී පිළිබඳ මහත් සේ කලකිරුනාය. සඳුනී අසංක අයියාගෙන් ඈත් වීමට උත්සාහ කිරීමට හේතු වූයේ ඔවුන්ගේ කේන්දර නොගැලපීම බව ඇයට අසන්නට ලැබුණි. තමා පාවා දුන් සඳුනීගෙන් තරූ සදහටම ඈත් වූවාය. එක් අතෙකින් එය සඳුනිට උදව්වක් වනු ඇතැයි ඇය සිතුවාය. තරිඳු අයියා පිළිබඳ මතක මංපෙත එතෙකින් නිමා විය.

තරිඳු අයියා පිළිබඳ කිසිදු තොරතුරක් නොමැතිව වසර හයක් ගෙවී ගොස් ඇත. එම වසර හය තුල තරූ අහස විටෙක වලාකුළින් බර විය. විටෙක මහ වැසි ඇද හැලුනි. විටෙක ලස්සන තරුවක් දිලිසුනි. එහෙත් ඒ කිසි විටෙක නොපායාම බැස ගිය තරිඳු මඬල අමතකව ගියේ නැත.
 
තරූගේ ජීවන මං පෙතේ සිදුවූ සෑම වැදගත් සිදුවීමකටම පාහේ එම මතකය බලපෑවේය. ඇය ඔහු එනතුරු බොහෝ කලක් බලා සිටියාය. ඇය මූණු පොත පීරා ඔහු සෙව්වාය. විටෙක අන්තර්ජාලය පුරා සෙව්වාය. එහෙත් ඇයට ඔහු සොයා ගත නොහැකි විය.
 
අද ඔහු කොහේ හෝ දක්ෂ වෛද්‍යවරෙක් වී සිටිනවා ඇත. තරූ අවසන් වසර විශ්ව විද්‍යාල සිසුවියකි. ඇගේ ලොවට අද සරා සඳක් පායා ඇත. එහෙත් අදටත් කොණ්ඩය දිග කටකාරිය පොල් කුමාරයා සොයයි. ඒ පොල් කුමාරයාට කිව යුතු එකම එක දෙයක් වෙනුවෙනි.
 
"මං නිසා උනු හැම දේටම සමාවෙන්න..."  

මතක මංපෙත - 9

'නාදුනන රටක රෝහල් ඇදක් මත ඔහු විදවන්නේ තමා නිසා නොවේද...' තරූගේ සිතට මහත් බරක් එක් වුනි.

දිනෙන් දින හිතට එකතුවන බර මෙපමණෙකැයි කිව නොහැකි තරමට තරූ හිතින් විදෙව්වාය. කිසි දිනෙක දැක නැති තරිඳු අයියා හිතෙන් මවා ගන්නට තැත් කළාය. ආදරයක්ද අනුකම්පාවක්දැයි වටහා ගත නොහැකි යම්කිසිවක් ඇගේ සිත තුල තෙරපුණි. කෙසේ නමුත් ඔහු ඇගේ සිහින කුමරු බවට පත් වී සිටියේය. එහෙත් ඒබවක් ඇය කිසිවෙකුට නොඇඟවූවාය. වරෙක ඇය ඔහුගෙන් ගැලවීමට ක්‍රම විදි සෙව්වාය.

"සඳුනී = තරූගේ සහෝදරිය ->1
සඳුනී = තරිඳුගේ සහෝදරිය -> 2
1 හා 2න්
තරූ= තරිඳුගේ සහෝදරිය" 

තරූ සමගාමී සමීකරණයක් විසඳා සඳුනීට ඔවුන් දෙදෙනා අතර සම්බන්ධයක් ඇති විය නොහැකි බව විස්තර කලාය.

එහෙත් ඇයට දැනුනේ ඇය මහත් පවක් කළ එකියක ලෙසය. ඇය ඇය ගැනම කෙතරම් කලකිරී සිටියාද යත් ඇය සදහටම මස්,මාළු කෑම අතහැරියාය. තරූට තවත් දුක හිතුනේ අසංක අයියාගේ වැඩිමහල් සහෝදරිය වූ අසංකා අක්කාගේ විවාහ මංගලෝත්සවය ලං වූ විටය.

අසංකා අක්කා සහෝදරියක වූයේ අසංක අයියාට පමණක් නොවන බැව් තරූ අසා ඇත. ඇය ඔවුන් සිව් දෙනාගේම අක්කාය. ඇගේ විවාහයට ලංකාවේ සිටින්නේ තමා පමණක් බව තරිඳු අයියා උදම් අනමින් සිටියේය. එහෙත් ඉතිරි තිදෙනාම ලංකාවට පැමිණෙද්දී දෙමසකට පෙර ලංකාව හැර ගිය තරිඳු අයියාට පමණක් පැමිණිය නොහැකි විය. යොහාන් අයියාගේ පලපුරුදු බෙස්මන්වරයා තනතුර පිළිබඳවත්, හස්බන්වරු, බෙස්මන්වරු ආනයනය කළ විවාහය පිළිබඳවත් සඳුනි සමඟ සිනා සෙමින් කතා කරද්දී තරූගේ සිතේ කොනක තරිඳු අයියා වෙනුවෙන් දුකක් ඉතිරිව තිබුණි.

ලංකාවට සිදුවූ මහා ව්‍යසනය වූයේ මේ අතරතුරය. සුනාමියක් පිළිබඬ අසාවත් නොතිබුන සැවොම එදා සිතුවේ මුහුද ගොඩ ගලා ලංකාවම යටවනු ඇති බවෙකි. වාසනාවට එදින තරූට පන්ති නිවාඩුය. තරූගේ මව කෙතරම් බිය වීද යත් 'අනේ මගේ දරුවෝ දෙන්නා'යැයි විලාප නැගුවේ මුහුද ගොඩ ගලනවායැයි ආරංචියටය. තරූගේ මුහුද කිට්ටුවම ජීවත් වූ පුංචි අම්මාත්, ලොකු අම්මාගේ දුවත් ඇරෙන්නට ගමේ සිටි පුංචි අම්මලා අක්කලාද එදින පුංචි අම්මලාගේ නිවසට පැමිණ සිටියෝය. ඔවුන්ගේ ජීවිත පිළිබඳව තියාගත හැකි වූයේ බලාපොරොත්තුවක් පමණි. එහෙත් ඔවුහු දිවි ගලවාගෙන ඇදිවත පමණක් ඉතිරිව  තරූගේ නිවෙසට ගොඩ වැදී සැවොම සතුටු කඳුළු හෙලුවෝය. 

පුංචි අම්මලාත් ඔවුන්ගේ අසල්වැසියනුත් පැමිණ තරූගේ නිවෙස පිරී ඉතිරී තිබුණි. කෙමෙන් දුරකතන අවහිරතා මඟ ඇරෙද්දී තරිඳු අයියා කතා කරාවියැයි තරූට නිකමට සිතුනි. ඇය නිදි වරා දුරකතන ක්‍රියාකරවන්නිය බවට පත් විය. එහෙත් පැමිණි ඇමතුම් අතරේ ඔහුගෙන් ඇමතුමක් තිබුණේ නැත.

"හැමෝටම කට්ටිය හොයාගෙන ආව. මං ගැන විතරක් කවුරුත් හෙව්වෙ නෑ..." පසු දිනෙක තරූ සඳුනිට පොත පෙරළුවේ සුනාමි‍ය අතරේ අසංක අයියා සඳුනී සෙවූ සැටිත්, ලොකු අම්මාගේ දුව සොයා ඇය විවාහ වීමට සිටි අයියා පමිණි සැටිත් කතා කරමිනි.

"ඔයා ගැනත් හෙව්වා..." සඳුනී බාගෙට වාක්‍ය නතර කළත් තරූට ඒ ඇතිය. එසේනම් ඔහු තමා ගැන සොයා බලා ඇත.

දින සති මාස ගත වී උසස් පෙළ විභාගය ලං වෙමින් පැවතුනි. 'තරිඳු අයියා ගැන හීන බලන එක නවත්තන්න' තරූ තමාටම අණ කළාය. එහෙත් ඇය ඔහු ගැන සිතුවාය. මේ අතරතුර තරූත් සඳුනීත් අතර පාඩම් කිරීමේ සීතල යුද්ධය උණුසුම් වෙමින් පැවතියේ සඳුනිට රසායන විද්‍යාව ඉගැන්වූ අයියා සිතින් මවා ගත් තරූගේ දක්ෂතාවයක් ගැන කියමින් සඳුනී උසි ගන්වමින් සිටි නිසාය. දිනෙන් දින තරූට සඳුනිගේ ආත්මාර්තකාමිත්වයක් පෙන්නුම් වූයේ ඇයට සිදුවූ අකටයුතුකම්වලට අමතරව ඇය ඉදිරියේ අනෙක් යෙහෙළියන්ට සැලකූ ආකාරය පිළිබදව සිතේ නොමනාපයක් එක් වෙමින් තිබූ නිසාය.

ඔයා ආසම සීනාටද?

සාතන්ගේ 'රාජාලි හෙවනැල්ලෙ නයා...' කියෙව්වම මටත් පොඩි පරණ කතාවක් මතක් උනා...ඕං ඕපදූප කියනවා කියලා බනිනවා හෙම නෙවේ... 

මන්තරකාරිත් ඉතින් ඔය විස්සවිජ්ජාලෙක ගිහින් තියෙනවනෙ. මේක විස්ස විජ්ජලෙට ගිය අලුත වෙච්චි දෙයක්... මුලදි ඉතින් අහිංසක පාට් එකෙන් ඉන්න කාලෙනෙ... මන්තරකාරි තරම් අහිංසක කෙල්ලෙක් බැච් එකේම නෑ...ඕං දවසක් බැච් එකේ කොල්ලෙක් පර්ස් එක අදිද්දි ඒකෙ ඇතුලෙ ජෝන් සීනාගෙ පින්තූරයක්...කොල්ලා දැකපි මන්තරකාරි පින්තූරෙ දැක්කා කියලා... 

"මේ ඉන්නෙ මගේ ලව් එක" කියලා වීරයා වගේ පර්ස් එකෙන් ජෝන් සීනා පුම්බගෙන ඉන්න පින්තූරෙ අරන් පෙන්නුව...

හී හී...මන්තරකාරි නොදන්න ජෝන් සීනා... ලඟදි බලන්න බැරි උනාට මන්තරකාරි රෙස්ලින් බලන්න ආසයි...

"අයියෝ ඔයා ආසම සීනාටද? මං ආසම බුකී මෑන්ට..." මන්තරකාරි කිව්වා... කොල්ලට කට උත්තර නැති උනා...

ප.ලි.: බුකී මෑන් අදුරන්නෙ නැත්නම් කතාව තේරෙන්නෙ නැති වෙයි මං හිතන්නෙ...

 අදාල පුද්ගලයෝ කියවා මාව අදුනා නොගනිත්වා...!

මතක මංපෙත - 8

හවස් විය. රෑ විය. තවම ඇමතුමක් නැත. ඔහු call කරාවිද... නැද්ද...

දවස ගෙවී ගොස් හමාරය. නැත. ඔහු call කළේ නැත. ඇය ඈ කළ විහිළුව ගැන පසුතැවෙද්දී, ඔහුගෙන් සමාව අයැදීමට බලා සිටියදී, ඔහු සමඟ වචනයක් හෝ කතා කිරීමට බලා සිටියදී ඔහු නිසොල්මනේ ලංකාව හැර රුසියාව බලා පියාසර කර ඇත. පොල් කුමාරයා අද දොස්තරවරයෙක් වීමට රට හැර ගොස් ඇත. ඇය කලේ විහිළුවකි. එහෙත් ඒ විහිළුව අද කෙතරම් දුර ගොස් ඇත්ද... ඇය ඒ පිළිබද සිතින් දහස්වර වැලපුනාය.  

"ඊයේ තරිඳු අයියා call කරාද?" පසුදින උදෑසනින්ම පාසලේදී සඳුනී ඇසුවාය.

"නෑ..."

"ඊයේ තරිඳු අයියා call කරා. යන්න කලින් එකම එක සැරයක් ඔයාට call කරන්න ඇහුවා" සඳුනී කියද්දී තරූට දරා ගත නොහැකි විය. 'එයා මෙච්චර දෙයක් කරේ මං වෙනුවෙන්ද' ඈ සිතුවාය. ඔහුගේ ආදරය ඇත්තක් බව ඔප්පු කරන්නට මෙතරම් දෙයක් කළ යුතු නොවීය. ආදරය යනු දැනෙනා දෙයකි. ඇයට එය දැනුනේ ඔහු රට යන්නට තීරණය කළ විට නොව සඳුනි ඔහුගේ හිතේ තිබූ බලාපොරොත්තුව ගැන කිවූ දිනයේදිමය. ඇයට උවමනා වූයේ විභහගය අවසන් වන තුරු හිත පරිස්සම් කර ගැනීම පමණෙකි. එහෙත් ඇගේ නිහඬබව මහා ලොකු දෙයක් කර ඇත.

"ඉතින් call කරේ නෑනෙ."

"මං එපා කිව්වා"

"ඇයි ඒ?"

"මං කිව්වා වෙන කවුරුහරි phone 1 ගත්තොත් කියලා. අම්මා ගත්තොත් මොකද කියන්නෙ කියලා"

'ඔය කරලා තියෙන්නෙ වැඩක්...අපරාදෙනෙ මං phone 1 මුර කළේ ' තරූ සිතින් සිතුවාය.

"එතකොට එයා කියනවලු

'නැන්දම්මෙ...'

'ඇයි මගෙ බෑණෝ'

'මං මේ බෑණා කතා කරන්නෙ'

'ඉතින් ඒකනේ බෑණො බෑණ කිව්වෙ'

'මං ගොහින් දොස්තර විභාගේ පාස් කරලා එනකන් දුවව හොඳට බලා ගන්න'

කියලා කියනවලු" සඳුනි කට ඇද කර තාලයකට තරිඳු අයියාගේ දෙබස් කියද්දී තරූගේ සිතට සිහින් තරහවක් ආවේ ඇගෙ අම්මා විහිළුවකට ගාවා ගත් නිසාවෙනි.

"ඇයි මෙච්චර කල් බලා ගත්තෙ එයාද?" ඇය පෙන්නුවේ බොරු තරහවක් බව සඳුනීට නොතේරුනි.

'මං කවදාක හරි එයා එනකන් ඉන්නවා' තරූ සිතින් ඉටා ගත්තාට කිසිවෙකුටත් කීවේ නැත. එක් අතෙකින් ඇයට කීමට කිසිවෙකු නැත. සඳුනිට කීම වැලකුවේ ඇගේ ලැජ්ජාවද බියද නුවණද වෙනත් කිසියම් හේතුවක්ද එසේත් නැතිනම් ඒ සියල්ලේ සම්මිශ්‍රණයක්දැයි ඇයට නොතේරෙයි. මදුශිට කීමටද නොහැක. සමින්දි හොඳම මිතුරිය නොව සහෝදරියක් තරමට ලං වී සිටියත් තරිඳු අයියෙක් ගැන කියා සඳුනි පාවා දිය නොහැක. මොළය කොයි තරම් තරිඳු අයියා දොස්තරවරයෙක් වීම පිළිබද සිතා සතුටු වන්නට කීවත් ඇය සිතින් පව්කාරි‍යක් වූවාය. ඈ ඒ පවින් මිදීමට ක්‍රමයක් සෙවූවා‍ය. ඇය ඇත්තෙන්ම සිතින් විදෙව්වාය.

තරිඳු අයියා යොහාන් අයියා ලඟ නැවතීම සිතට අස්වැසිල්ලකි. එම නිවසේ හිමිකරුවන් යොහාන් අයියාටත් වඩා තරිඳු අයියාට හිතවත් වීම ඊටත් වඩා අස්වැසිල්ලකි. එහෙත් හදිසියේම සියල්ල කණපිට හැරෙන තොරතුරක් සඳුනිගෙන් ලැබුණි.

"තරිඳු අයියා accident වෙලා"

තරූ කිසිවෙක් කිසිවක් නොකියාම එය තම පව්වලට එක් කර ගත්තාය. 

"මොකද වෙලා තියෙන්නේ?" කම්පනයට පත් වුවත් ඒ බවක් නොපෙන්වා ඈ සඳුනිගෙන් ඇසුවාය.

"ගෙදරක් ඉස්සරහින් යද්දි එක පාරටම කාර් 1ක් පාරට දාල."

"තුවාල වෙලාද?"

"අතක් ඩැමේජ් වෙලා, හොස්පිටල් ඇඩ්මිට් කරල"

තරූට කෑ ගසා අඩන්නට ඕනෑ විය. එහෙත් එය කළ නොහැක. සමින්දිගේ ගෙදර ගියත් සිතට අස්වැසිල්ලක් නැත. අවසන ඇගෙන් සමින්දිට සිත කියැවුනි.

"පොල් ඇක්සිඩන්ට් වෙලා" සමින්දිට කිසිවක් මතක නොසිටින නිසා ඇය සමඟ කිසිවක් කිමට බය නැත.

"සඳුනිගේ නැන්දාගෙද කාගෙද පුතා?" උඩින් පාත් වූ එම චරිත‍ය සඳුනිගේ නැන්දාගේ පුතා කළේ සඳුනිගේ පෙම්වතා රහසක් කිරිමටය.

"හ්ම්ම්"

"ඉතින් උඹට මොකද?"

"අමාරුද දන්නෙ නෑ"

එක බොරුවක් වසන්නට තව බොරුවක්... එම බොරුව වසන්නට තවත් බොරුවක්... කෙසේ හෝ සඳුනි බේරා තරිඳු අයියා තමාට කැමති බව සමින්දිට කිවත් ඇයට තරු කියන්නට දඟලන දෙය නොතේරෙයි.

"ඉතින් බං මං ඌට කැමතියිනෙ..." දැන්නම් ඇක්සිඩන්ට් එක පිළිබද ලතවෙන හේතුව සමින්දිට තේරෙන්නට ඇත.

"ඒකද මේ ආව වෙලාවෙ ඉදලා පාඩම් නොකර සින්දු කිය කියා කල්පනා කර කර දැගලුවෙ..." 

කුමක් කීවත් සමින්දිට තව මොහොතකින් සියල්ල අමතක වන බව තරූ දැන සිටි නිසා හිතේ තිබූ දේ සමින්දිට කීම ගැන තරු පසුතැවිලි වූයේ නැත. එහෙත් ඇගේ සිතට ඇගේ අතින් සිදුවූ වරදක් වූ රිය අනතුර පිළිබද තදින්ම ඈ පසුතවිලි වූවාය. 'නාදුනන රටක රෝහල් ඇදක් මත ඔහු විදවන්නේ තමා නිසා නොවේද...' තරූගේ සිතට මහත් බරක් එක් වුනි.

මතක මංපෙත - 7

තරූගේ සිතේ පාට පාට මල් පිපී ලස්සන චිත්‍රයක් ඇදෙන්නට විය.
 
"උඹ කැමතිද බේබද්දෙක් බදින්න?" තරූගේ හිතේ පුංචි වෙනසක් සඳුනිට තේරුණි. චිත්‍රය සැනෙන් බොද වී ගියේය.

"මට බඩ මහත කොප්පර මුදලාලි කෙනෙක් බදින්න බෑ"කිසි දිනක නොදුටු තරුණයෙක් නිසා ගැස්සී තිබූ සිත විහිළුවකින් වසන් කරන්නට ඇයට සිදු විය.
"තට්ටෙ පෑදුන... අතේ මුදු ගොඩකුයි බ්‍රේස්ලට් එකකුයි දාපු..." සඳුනි අඩුපාඩු එක් කළාය.

"ඇත්තටම එකට හිටි යාළුවෝ හතර දෙනාගෙන් ඉතිරි තුන් දෙනාම medicine, engineering ගියා. මෙයා විතරක් පොල් මුදලාලි කෙනෙක් වෙනවා නේද..." තරු කීවේ ටෙලි නාට්‍යක සිටි කලු මුදලාලිගේ රුව මවා ගනිමිනි.
...
...

"තරිඳු අයියා call කරා" සඳුනි කීවාය.
"මොනවද කිව්වෙ?"
"රට යනවා කිව්වෙ"
"කලින් දවසේ උණ හැදිල නවතියිද?" තරූ එය ගණන් නොගත්තේ විහිළුවක් කියා සිතාය.

එහෙත් එය විහිළුවක් නොවන බව තේරුණේ අත්තටම රට යාම සඳහා කටයුතු සූදානම් වෙද්දීය.

"යොහාන් අයියා රුසියාවට එන්න කියනවලු, අසංක අයියයි, සංක අයියයි එහේට එන්න කියනවලු, වෙනින්ම රටකට යන්නත් හිතෙනවලු" 

'ඇයි එයා එහෙම කරන්නේ? මං විහිළුවට කිව්ව දේ නිසාද?' තරූගේ සිත කැළඹී ඇත. එහෙත් කිසිවක් නොකීවාය.

"අම්මාව තනියම දාල යන එක තමයිලු ප්‍රශ්නෙ" ඔහු ගැනත් මව ගැනත් තරූට මහත් දුකක් දැනුනි. දුර ඈත රටකට යන්නට තනන්නේ නිකන්ම නිකන් කොල්ලෙක් නොවේ. සැමියා මිය ගිය මවකගේ එකම පුතාය. ඔහු නවත්වා ගත යුතුය. එහෙත් කොහොමද? නවතින්න කියන්නට හයියක් ඇයට නැත. ඔහු සමඟ කතා කිරීමට බියක් ඇයට දැනුනි. 

සඳුනීත් අසංක අයියාත් තරිඳු අයියාත් තමාත් අතර සම්බන්ධයක් ඇති වනවාට අකමැති බව තරූට තේරෙයි. ඔවුන්ගේ බිය සාධාරණය. තරිඳු අයියා පිළිබඳ අසංක අයියා හොඳින්ම දනියි. තරූ පිළිබඳ සඳුනි හොඳින් දනියි. දෙදෙනාගේ නොගැලපීමක් ඔවුන් දකින්නට ඇත. තරිඳු අයියා සමඟ කතා කිරීමට අවැසි බැව් සඳුනිට කිව නොහැක.

'කමක් නෑ. එයාට හොඳක්නෙ වෙන්නේ...' අන්තිමේදි තරූ හිත හදා ගත්තාය.

රුසියාවට යාමට තීරණය කළ ඔහු රටින් පිටත් වන දිනය උදා විය. 'අදනම් මට call කරයි' A/L අවසන් වන තුරු කරදර නොකරන බවට පොරොන්දු වූ ඔහු අදවත් කතා කරාවියැයි තරූ මඟ බලා සිටියාය.

'අයියෝ flight 1 කියටද කියලාවත් සඳුනිගෙන් අහ ගන්න බැරි උනානෙ' දුරකථනය මුර කරන අතරතුර ඇය සිතුවාය.

හවස් විය. රෑ විය. තවම ඇමතුමක් නැත. ඔහු call කරාවිද... නැද්ද...

Spare wheel...???

මගේ මිතුරිය බසයට ගොඩ වූයේ නිවසේ සිට කැම්පස් එකට යාමටය. බසය ගමන ආරම්භ කර මද වේලාවකින් යාබද අසුනේ වූ ඔහු ඇය සමඟ කතා කරන්නට විය.

කැම්පස්ද?
ඔව්
මොනවද කරන්නෙ?
...
...
...
...
boy කෙනෙක් ඉන්නවද?
ඔව්
කී දෙනෙක්?
මොකක්?
කැම්පස් girlsලට සාමාන්‍යයෙන් spare wheels ඉන්නවනෙ.

ඇයට යක්ෂාරූඬ විය. මේ ඔහු පැවසූ එකම දෙය නොවේ. විශ්ව විද්‍යාල සිසුන් මැරයන් ලෙස හංවඩු ගැසෙද්දී සිසුවියන් දෙස ඔබ මෙවැනි කෝණයකින් බැලීම සංවේගයට කරුණකි.

ඔබ spare wheel 1ක් ලෙස හඳුන්වන්නේ කවුරුන්දැයි මම නොදනිමි. කැම්පස් 1ක් යනු කුමක්දැයි නොදන්නා කෙනෙකුට batch fit 1 පිළිබඳ තේරුමක් නැත. batch fit 1 යනු සිසුන් අතර පමණක් තිබෙන දෙයක් නොවේ. ඔවුන්ගේ සහෝදරත්වයට සිසුන් සිසුවියන් කියා පිල් දෙකක් නැත. හැම කැම්පස් සිසුවෙක්/සිසුවියක් තම batch එකේ ඉතිරි සියලු දෙනාගේ පවුල් පසුබිම දන්නා බව ඔහු නොදැන සිටින්නට ඇත. කැම්පස් 1 තුල හෝ පිට පෙම්වතෙක්/ පෙම්වතියක් සිටින්නේ කාටද , නැත්තේ කාටදැයි ඔවුහු දනිති. spare wheel 1ක් වීමේ අවශ්‍යතාවයක් කාටහෝ ඇතයි මම නොසිතමි.

රජයේ හෝ වේවා පෞද්ගලික හෝ වේවා ඔවුන් එක්ව ඉගෙන ගනුයේ සමවයස් කණ්ඩායම්ය. එවන් සිසුවියකට සිටින්නේ හොඳම මිතුරියක් නොව මිතුරෙක් විය හැක. ඔබ spare wheel ලෙස හඳුන්වන්නේ ඔහුද? ඇය නොතේරුණ විෂය කරුණු අසා ගන්නේ මිතුරෙකුගෙන් විය හැක. ඔහු spare wheel 1ක්ද? Assignment 1ක් අවසන් කර ගත නොහැකිව හෝ වෙනත් විෂය බාහිර කටයුත්තකදී රෑ වූ විට ඇය බෝඩිමට දමන්නේ මිතුරෙක් විය හැක. ඔබ spare wheel කියන්නේ ඔහුටද? ඇගේ project group එකේ ඉතිරි සියල්ලෝ සහෝදර සිසුවන් විය හැක. ඔවුන් spare wheels ද? නිවසින් ගව් සිය ගණනක් දුර සිටින ඇයට සහෝදරයෙක් වන්නේ, ඇගේ දුක අසන්නේ, කඳුළු පිසින්නේ මිතුරෙක් විය හැක. ඔබ spare wheel ලෙස කියන්නේ ඔහුටද?

ඔබ පිළිබිඹු කළේ ඔබේ පෞද්ගලික මතයයි. එය ඔබේ පෞද්ගලික අත්දැකීමක් හෝ පෞද්ගලික වෛරයක් විය හැක. නමුත් ඔබ ඇඟිල්ල දිගු කළේ සියලු සිසුවියන්ටය. ඔබ නිග්‍රහ කළේ සමස්ට විශ්ව විද්‍යාල සිසු පරපුරටය.

සාධාරණීකරණය සඳහා ඔබ හමුවට...

මතක මංපෙත - 6

'ඈං... ඔන්න හිනාව නැති වෙන තැන. ඒ කියන්නේ ඊයේ තරිඳු අයියා මෙහේ ඇවිත්...' තරූ බිය වූවාය.
මොන තරම් හිත ගැස්සුනත් තරිඳු අයියාට රුබෙල්ලා විද්ද සීන් 1 තරූට මහත් සිනා සයුරක් වුයේ ඔහු එය ගැහැණු ළමුන්ට පමණක් ලබා දෙන එන්නතක් බව සිතා බිය වී සිටි නිසාය.
අඟහරුවාදා Physics පන්තිය අවසන් වී යෙහෙලියෝ පයින්ම ප්‍රධාන බස් නැවතුමට ගොස් බසයක වාඩි වී යාමට පුරුදුව සිටියහ.
'තරිඳු අයියා ඇවිත් ගියාද තවම මෙහේද දන්නෙ නෑ. මොකෝ ලඟට ඇවිත් පිහියෙන් ඇනලා ගියත් මං දන්නවද...' මග දිගට තරූගේ සිත දෙගිඩියාවෙන්, බියෙන් ගැහෙන්නට විය. එහෙත් ඇය සඳුනීගෙන් ඔහු පිළිබද විමසන්නට මැලි විය.
'මට මෙයාලා හැරුනත් තේරෙනවා. එයාලට මාව ඕන හැම වෙලාවෙම එයාලා එක්ක ඉන්නව. ඇයි මෙයාලට මං බය වෙලා ඉන්නේ කියලා තේරෙන්නේ නැත්තේ?' බයට අමතර කලකිරීමක් තරූගේ හිතට තම යෙහෙළියන් දෙදෙනා ගැන දැනුනේ සුපුරුදු පරිදි ඔවුන් දෙදෙනා එක සීට් එකක වාඩි වී ඈ තනියම වාඩි වීමට ඉතිරි වූ විටය.
'කමක් නෑ. මමමනෙ මේ වැඩේ පුරුදු කරේ' ඇය සිත හදා ගත්තේ සඳුනී තනිව වාඩි නොවිය යුතු බව තීරණය කලේ තමාම බැවිනි. එහෙත් එයට හේතුව තවදුරටත් කෙසේවත් හේතුවක් නොවිය.
රිදී තිබූ හිත තවත් රිදුනේ දිනක් ඇය අසංක අයියාට ලියූ ලිපියක් කියවූ පසුය.
'...තරූ තරිඳු අයියාට කැත කතාවක් කිව්වා. මොකක්ද කිව්වේ කියලානම් කියන්න බෑ. ඒකනම් අමුම අමු කුණුහරුපයක්...'කමක් නැත. අවුරුදු 17ක කෙල්ලෙක් කැත කතාවක් කීවා යන්න විශේෂයක් වේයයි ඇයට හිතුනේ නැත.
'...මධුෂිත් ලොකු අත්තක් අල්ලා ගන්න ඕනලු...දැන් අනුන්ගේ කතා ඇති. ...' තරූගේ හිත මහත් කම්පාවට පත් විය. තමාගේ ආදරණීය මිතුරියට, තමාගේ දකුණු අතට තරූ පිට කෙනෙක් බව කියා ඇත. ඇයට මහා දුකක් දැනුනි.
"මධුෂිත් ලොකු අත්තක් අල්ලා ගන්නවා කියන්නේ දැන් මං ලොකු අත්ත අල්ලගෙන වගේනේ." කලකිරීම නොපෙන්වා ඇය කීවාය.
...
...
"ඊයේ අම්මයි මමයි ටවුන් ගිහින් එනකොට තරිඳු අයියාත් ඇවිත් ඒ බස් එකට නැංගනේ." නැවතත් දිනක් සඳුනි තරිඳු අයියා පැමිණි කතාවක් පටන් ගත්තාය.
"වෙලාවට අම්මාට පිටිපස්සේ සීට් 1ක් ලැබුනා. එතකොට මිනිස්සු පිරුනම අම්මාට මාව පේන්නෙ නෑනේ. මං තරිඳු අයියාත් එක්ක බස් එකේ මැදට ගිහින් කතා කර කර අවා." අනෙක් යෙහෙළියන්ට ඔහු ගැන ඇසුන විට ඒ සඳුනීගේ නැන්දාගේ පුතා වූවාට ඇගේ මවට  එසේ ඥාති පුතෙකු නැති නිසා ඇය හොරෙන් ඔහු සමඟ කතා කර තිබුනි.
"එයා අලුතෙන් මොබයිල් එකක් අරන්,ඒක පෙන්නුවා"
"පිටේ එල්ලන බෑග් එකක් අරන් ආවා"
"ඒකෙ පොල්ලු"
"මොකක්?"තරූ තිෂ්නිම්භූත වූවාය.
"බෑග් එකේ පොල්ගෙඩි තුනක්ලු. පොල් නැති යාලුවෙක්ට ඒක දීලා එහේ නවතිනවා කිව්වෙ"
"මේකා කුරුණෑගල ඉදලා පොල් ගෙඩි තුනක් බෑග් එකේ දාගෙන ඇවිත්ද"සිනාව නවතා ගත නොහැකි වූ තරූගේ ඇස් දෙකෙන් කඳුළු පිටවිය.
"එය මගින් බැස්ස සංක අයියලා නැතුව එහේ නවතින්න බෑ. හවසට ඇන්ටි බලලා එන්න යනවා කියලා. මං කිව්වා මාව සෙනග පිරිච්ච බස් එකේ මැදට එක්ක ආවානම් එක්ක යනවා දොර ලඟට කියල. බෑග් එක මට දීලා මේකා මට කියනවා එහෙනම් මේකත් අරන් පස්සෙන් එනවා කියල. මන් කෑ ගැහුවා මට පොල් මල්ලක් උස්සගෙන එන්න බෑ කියලා. ඒ පාර මට බැන බැන බෑග් එකත් අරන් දොර ලඟට එක්ක ආවා."
ඩෙනිමකුයි ටී ෂර්ට් එකකුයි ඇදලා රබර් සෙරෙප්පු දෙකක් දා ගත්ත කොල්ලෙක්... සල්ලි තිබුනත් සල්ලිවලින් ඔළුව ඉදිමී නැති පිස්සෙක්... තරූගේ සිතේ පාට පාට මල් පිපී ලස්සන චිත්‍රයක් ඇදෙන්නට විය.

මතක මංපෙත - 5

"ඇයි යාළුවා ඇහුවද නැන්දම්මා සැරද කියලා?"

තරූට පොළොව පලාගෙන යන්නට සිතුනි. කෙදිනකවත් ඇයට එතරම් ලැජ්ජා සිතී නැත. ඔහු ඔහුගේ මව නැන්දම්මා කරද අවසානය.

තරිඳු අයියා සහ සඳුනි අතර ඇති වූ කතාවේ සෑම වචනයක්ම දැන ගැනීමට තරූට අවශ්‍ය විය.

"දැන් බලන්න යොහාන්. ඌ ගිහින් දැන් කොච්චර කල්ද? තවම එක කෙල්ලනෙ දා ගත්තෙ. මං ගියානම් මේ වෙනකොට දෙන්නෙක්වත් දාගෙන."

"ඔන්න ඕකනේ කියන්නෙ. ඔය කියවුනේ ඇත්ත"

"මගේ අරක්කුවලින් මටම ගහනවනෙ"

"ආ... ඒ කියන්නෙ අරක්කුත් බොනවා."

"බියර් නම් බීල තියෙනවා. බිග් මැච් එක දවසට අරක්කුත් බීල නැත්තෙම නෑ" එවරනම් තරූගේ හිත කඩා වැටුනි.

"තරුෂි හරිම අහිංසකයි. එයාගෙ හිත රිදුනොත් ඒකම හිතනවා, හිත හදන්න අමාරුයි." තමා අහිංසක බවක් තරූ දැන සිටියේ නැත. 'හරි ෂෝක්නෙ...මන් අහිංසකලු', තරූ සිතුවාය. ඒ කතාවට තරිඳු අයියාද හොල්මන් වන්න ඇතුවාට සැක නැත. ඔවුන් දැන සිටියේ අහිංසක තරුෂියෙක් නොවෙයි. ඔවුන් දැන සිටියේ බසයට ගොඩ වූ විගස බසය සිසාරා ඇන්ටනාව කරකවා බලන තරුෂියෙකි. මොනවා උනත් කුමක් හෝ හිතට වැටුන විට එය කල්පනා කරන බවනම් ඇත්තය.

"එයාට ඉගෙන ගන්න දෙන්න"

"හරි එහෙනම් ඔයාලා විභාගේ කරලා ඉන්නකෝ"

'මේ මොන විකාරයක්ද? අයි එයා කිව්වෙ නැත්නම් මන් විභාගේ කරන්නේ නැද්ද?'තරූට සිතුනි.

…

…

මොනවා කිව්වත්, නොසිතනා බව පෙන්නුවත් හිතේ මල් පොහොට්ටු හට ගන්නා බව තරූට දැනෙයි. මේ පිස්සව දැක්කොත්නම් මොලේට පොහොට්ටුව පිපිලා මලක් වෙන එකනම් නවත්තන්න බැරි වෙනවා. ඒත් මේකා මොන වගේද? 'කොහොම හරි පොත පෙරලලා සඳුනිගෙන් අහන්න ඕන'තරූ හිතුවා...

"අනේ මන්දා.. එහෙම කියන්න බෑ...ටිකක් ඉන්ද්‍රචාප වගේ..."

හුටා...හෙන ලොකු dial 1ක්නෙ...

"අයියෝ...කසුන් කල්හාර වගේ උනානම් සලකලා බලන්නවත් තිබුනා..."

ලංකාවෙම එක්තරා වයස් කාණ්ඩයක ළමයින්ට රුබෙල්ලා විදින්න දවසක් ආවා. දවසම ක්ලාස්. 'මාර කේස් 1. රුබෙල්ලද...ක්ලාස්ද...ඕක පස්සෙ විද ගන්න පුලුවන්.' තරූ ක්ලාස් ගියාය.

"ළමායි, දැන් රුබෙල්ලා විදලා නැති ළමයි එළියට ගිහින් විදගෙන එන්න" සර් යකඩ කටෙන් කීවා. තරූ සමින්දිත් එක්ක එළියට යනකොට ක්ලාස් 1ටම නර්ස් අක්කල ටිකක් ඇවිත් බෙහෙත් විදිනවා. ඒකට දිග පෝලිමක්... එදා එහෙම කළේ නැත්නම් ළමයි 2000කට විතර ජර්මන් සරම්ප හැදෙනවා. හොඳම කතන්දරේ තරූට දැන ගන්න ලැබුනෙ පසු දිනයේදිය.

"රුබෙල්ලා විද්දද?"සඳුනී උදේම කතාවක් පටන් ගත්තාය.

"නෑනේ...දැන් මැරෙයිද දන්නෙ නෑ නේද..." තරූ කීවේ ඇය ගිය පන්තියට සඳුනි නොපැමිණෙන නිසා තරූ රුබෙල්ලා විද ගත් බව ඇය නොදත් බැවිනි.

"ඊයේ තරිඳු අයියා කෝල් කරලා මගෙන් අහනවා ගොළුබෙල්ලා විද්දද කියලා"

තරූට හිනා ගියාය.

"තරිඳු අයියාට මාර වැඩේනෙ වෙලා තියෙන්නේ. එයාගේ නෑදෑ මල්ලි කෙනෙක් ඉන්නවලු, ඒකාගෙ try කරන girl කොහේ ගියත් ඒකා පස්සෙන්මලු. ඉතිං ඊයේ ඒ girl රුබෙල්ලා විදින්න යනකොටත් මල්ලි බලන්න ගිහින්. තනියට තරිඳු අය්යත් එක්ක ගිහින්"  සඳුනී ත්‍රාසජනක චිත්‍රපටයක් විස්තර කරන්න පටන් ගත්තාය.

"ඉතිං"

"තරිඳු අයියා අදුරන aunty කෙනෙක්ලු බෙහෙත් විදින්න හිටියේ... ඉතින් ඒ aunty තරිඳු අය්යට ඇතුලට ඇවිත් වාඩි වෙන්න කිව්වලු. ඉතින් ඉතින් අදුරන කමට කතා කරන්න වෙන්න ඇති කියලා එයත් ගිහින් හොඳට වාඩි උනාලු. වාඩි වෙලා කතා කරන්න පටන් ගන්න බලනකොට අර ඇන්ට්ය් ෂර්ට් එකේ අත උස්සලා බෙහෙත් 1ක් විදලා පුළුන් කෑල්ලක් තියලා අල්ලා ගන්න කියලත් ඉවරලු. පොර හොල්මන් උනාලු මොකද උනේ කියලා. එයා හිතුවේ අඳුරන කමට වාඩි වෙන්න කිව්වා කියලලු."

තරූට හිනාව නවතා ගත නොහැකි විය. 'කෙල්ලෙක් බලන්න ගිහින් වෙච්චි දෙයක්' තරූ බඩ අල්ලන් හිනා වූවාය.

"අම්මා හොඳටම බය වෙලා කෝල් කර කර විස්තර හොයනවලු පුතාට විදපු බෙහෙත ගැන"

"ඉතින් එයාට වයස හරිද කියලා අහලවත් නැද්ද?"

"ඒ aunty දන්නවලු එයාගේ වයස... විදලා හෙමින් කිව්වලු පුතේ අර ළමයටත් විද ගන්න කියන්න කියලා.."

"මොන ළමයටද?"

"කලින් කුරුණැගල ළමයට වෙන්න ඇති"

"ඉතින්"

"තරිඳු අයියා ඊයෙම මෙහේ ඇවිත්"

'ඈං... ඔන්න හිනාව නැති වෙන තැන. ඒ කියන්නේ ඊයේ තරිඳු අයියා මෙහේ ඇවිත්...' තරූ බිය වූවාය.