ෆෝන් කතා...

ෆෝන් කියන්නෙත් ඉතින් මාරම භාණ්ඩයක් තමයි. ෆෝන් එක්ක කොයි තරම්නම් අපේ ජීවිතේ අවස්ථා බැදිලා තියෙනවාද... මාළුවාගෙ ෆෝන් කතන්දරේ කියෙව්වම මටත් ෆෝන් කතාවක් ලියන්න හිතුනා. මේ මන්තරකාරි රඟපාපු නාටක ටිකක්. මන්තරකාරිට හිනා වෙනව හෙම නෙවෙයි හොඳද?

ඉස්සර අපි ඕලෙවල් කරන කාලෙ අපි කාටවත් මොබයිල් නෑ. අපි ඒලෙවෙල් කරනකොට තමයි ළමයි මොබයිල් පාවිච්චි කරන්න පටන් ගත්තේ. (එහෙම කිව්වට මන්තරකාරිට එච්චර වයසක් නෑ, හරිද??) ඒත් ඉතින් එතකොටත් මොබයිල් එකක් ගත්තෙ අපේ යාළුවන්ගෙන් එක්කෙනයි. අපිට ඉතින් ගෙදර ලෑන්ඩ් ෆෝන් එකේ සරණං ගච්ඡාමි තමයි. එහෙමයි කියලා ඉතින් වැඩි දෙයක් කරන්නෙ නෑ. එක්සෑම් කාලෙට නිදිමත උනාම යාළුවෙකුට කෝල් එකක් දෙන එකයි, යාළුවෝ ටික සෙට් උනාම කාටහරි පොඩී බයිට් එකක් දෙන එකයි ඇරෙන්න වෙන දෙයක් කරන්නෙ නෑ. අපි ඉතින් අහිංසක හොඳ ළමයිනෙ... වාසනාවකට ඉතින් ලෑන්ඩ් ෆෝන් බොහොමයක සී.එල්.අයි පහසුකමත් නෑනෙ. ඉතින් අපි වීරයෝ වගේ කතා කරනවා.

ඔන්න ඔහොම දවසක් අපිත් කම්මැලිකමට හිතුන නම්බර් 1ක් ඩයල් කරා.

"හෙලෝ..."

"හෙලෝ..." ඔන්න ස්වීට් අන්කල් කෙනෙක් ආන්සර් කරා... වීරයෝ වගේ ගත්තට කියන්න දෙයක් හිතා ගන්න අමතක උනානෙ.

"තරින්ද ඉන්නවද?" ඇහුව මෝඩ ප්‍රශ්නයක්...

"තරින්ද මලින්දත් එක්ක දේවින්දලාගෙ ගෙදර ගියානෙ" අන්කල් ලස්සනට කිව්වා. බයිට් උනේ අපිද මන්දා...

අපිට ඉතින් කාගෙ හරි නම්බර් එකක් අහු උනොත්නම් ඉතින් කෝල් කරනවමයි. අපේ යාළුවෙක්ගේ ගෙදර පොඩි කම්පැනි එකක් තිබුනා. ඒකට අලුත් සේල්ස් රෙප් කොල්ලෙක් අරන්, සුදු නිදිමත පාට කොල්ලෙක්. අපි ඒකාට කිව්වෙ 'දවල්ට රෑ' කියලා. ඇයි ඉතින් දවල්ටත් නිදිමත පාටටනෙ ඉන්නේ. ඉතින් ඔන්න යාළුවා ඒ කොල්ලගෙ සීවී එකෙන් ෆෝන් නම්බර් එක අරන් ඇවිත් බයිට් එකක් දෙමු කියලා. සුපුරුදු පරිදි ලෑන්ඩ් ෆෝන් නම්බර් එකක්.

"හෙලෝ..." ගෑණු කටහඬක් උත්තර දුන්නා.

"හෙලෝ, දවල්ට රෑ ඉන්නවද?" මන්තරකරිත් අතඇරියෙ නෑ, කෙලින්ම ඇහුවා.

"එයා ගෙදර නෑනෙ, කව්ද මන්තරකාරිද කතා කරන්නෙ?" හුටා... මේ ඇන්ටි කොහොමද මගෙ නම දැන ගත්තෙ?

දඩාං....

මන්තරකාරි බය උන පාර ෆෝන් 1 තිබ්බ. වස නෝන්ඩිය. නම ඇහුන ගමන් බය උනාට ඉතින් ඒ මං මන්තරකාරි ගැන නෙවෙයිනෙ ඇහුවෙ. කෝකටත් කියලා ආයිමත් ගත්තා කෝල් එකක්... බලාගෙන ගියාම දවල්ට රෑගෙ ගර්ල්ගෙ නමත් මන්තරකාරිගෙ නමමයි.

"හෙලෝ..." ඒ පාරනම් ළාමක ගේණු කටහඬක්...

"හෙලෝ..."

"මන්තරකාරි අක්කද කතා කරන්නෙ?"

"ආ... ඔව් ඔව්"
 
"අක්කෙ ඉස්සෙල්ල අම්ම ෆෝන් එක ලඟමයි හිටියෙ... මට ඉතින් දුවගෙන ඇවිත් ගන්න බෑනෙ..." නංගි හොඳටම බය වෙලා වගේ.

"අම්මා මට බැන්නද?"

"නෑ... අක්ක ඇයි ෆෝන් එක තිබ්බෙ?"

"අම්මා ගත්තම මට බය හිතුන නංගි...අයියා කෝ?"

"අයියා මියුසිකල් ෂෝ එකකට ගිහින්"

"ඇත්තද?"

"අක්කට කිව්වෙ නැද්ද යනව කියලා?"

"නෑනෙ"
 
"යන්න එපා කියද්දි ගියේ අක්කෙ"
 
"එහෙමද? මං බලා ගන්නම්කො එහෙනම්"
 
"..."
 
"..."
 
ඔහොම කොහොම හරි නෑනව ගොඩ දාලා ෆෝන් එක තිබ්බ. නෑනට ඉතින් හෙන සැටිස් ගුණයහපත් නැනෙක් හම්බුනා කියලා.

දවල්ට රෑ ගෙදර ආවම අම්ම කිව්වලු අන්න අර ළමයා කෝල් කරා කියලා. එතකන් අම්මා ඒ මන්තරකාරිට අකමැත්තෙන් ඉදලා තියෙන්නෙ. බලන්න මං මන්තරකාරි කොයි තරම් උදව්වක්ද කරලා තියෙන්නෙ නේද... (මේ කතාව ඇත්ත නම් වලින් රිප්ලේස් විය යුතු බව කරුණාවෙන් සලකන්න...)

ඒ ඉස්කෝලෙ යන කාලෙ කරපු ෆෝන් නාටකනෙ... ඉතින් ඔහොම ඔහොම ගිහින් කැම්පස් එන්න කලින් මටත් මොබයිල් එකක් හම්බුනා. හම්බුනා කිව්වට බාගයක් සල්ලි මං එකතු කරපුවා. තාත්තා දුන්න මන් ආස ජාතියේ එකක් ගන්න ඉතිරි ගණන. ඉතින් ඔහොම කාලයක් යනකොට පික්චර් එක පටන් ගන්න නම් යන්න පටන් ගත්තා. වැඩේ හරි යන්නේ නෑ, මන්තරකාරිත් කොල්ලෙක් ඉන්නවා කියලා නළුවට පෙන්නන්න මල් කඩනවා. ඔන්න ඉතින් කොල්ලා කෝල් කරනව....

"හෙලෝ..."
 
"හෙලෝ... හරිද? නළුවා බලාගෙනද ඉන්නෙ?"
 
"ඔව් මං හිතන්නේ"
 
"එහෙනම් ඒ පැත්ත බලන්න එපා"
 
"හා..."
 
"දැන් ආදරණීය හිනාවක් දා ගන්න"
 
ඔන්න මන්තරකාරි හීන් හිනාවක් මවා ගත්තා...
 
"හරිද දැන් හිනා වෙලාද ඉන්නෙ?"
 
"ඔව්..."
 
"දැන් ඇස් දෙක පියා ගන්න"
 
"අනේ මට ලැජ්ජයි"
 
"කියන දේ කරන්න"
 
"හ්ම්ම්... හරි"
 
"දැන් එක සැරේටම හයියෙන් හිනා වෙන්න"
 
"හිකිස්..."
 
"දැන් ටිකක් ඉදල රවුමක් කැරකිලා හිනා වෙන්න"
 
"අනේ මට බෑ..."

"..."

"..."
 
ඔන්න ඔහොමයි මන්තරකාරි නළුවට පේන්න මල් කැඩුවේ. ඒත් ඉතින් වැඩක් නෑ. සහයක නළු නිලියෝ දන්නවා කෝල් කරන්නෙ බොයි ෆ්‍රෙන්ඩ් නෙවෙයි, බෙස්ට් ෆ්‍රෙන්ඩ් කියලා.... හිකිස්...