හෙට...

හෙට... ඔව් හෙට... දින, සති, මාස, අවුරුදු ගෙවිලා එළඹෙන හෙට... ආයෙත් මං තනි වෙන හෙට... අපේ දූවිලි මාළිගයෙන් හිනා රැව් පිළිරැව් දෙන සද්දෙ මැකිලා යන හෙට... ජීවිතේ ආයිත් මේ නපුරු මන්තරකාරිට කොලොප්පම් කරන හෙට... ඇහෙනවද...මකුළුවො බිත්තිවල එල්ලිලා ඔච්චම් කරනවා... එතකොට කැරපොත්තො? එවුන් සාදයක් හෙට ඉදන් අපි හදපු සුරපුරය එවුන්ගේ කියලා... හෙට ඉදලා මේක නපුරු මන්තරකාරියෙක් තනියම ඉන්න පාළු බංගලාවක් වෙනවා...

දෛවය අපිව මුණ ගැස්සුවේ මොන තරම් අහම්බයකින්ද? ඒත් එදා ඉදලා මේ වෙනකන් කොයි තරම් මතකයන් අපේ ජීවිතවලට එකතු වෙලාද? මතකද ඉස්සර අපි දෙන්නම තේ හදන්න දන්නෙ නෑ. මං මුලින්ම අමාරුවෙන් ලොකූ කෝප්පෙකට තේ එකක් හදලා ඔයාට පුංචි කෝප්පෙකට පෙරලා දුන්නා මතකද? ඒකම පෙරලා ඉවර වෙලා තේ එකෙන් බාගයක් මේසෙ උඩ තියෙනවා දැක්කමයි අපි දෙන්නටම මතක් උනේ පුංචි කෝප්පෙ ඉඩ මදි ඒක පෙරන්න කියලා. තවමත් අපේ පුන්චි කාලේ කියලා මුලින්ම මතක් කරන්නෙ ඒක නෙද... ඉස්සර අපි දෙන්නා තේ එකක් හදා ගන්නත් කරන යුද්ධයක්...

ඒ හදා ගන්න තේ එකත් අරන් අපි දෙන්නා සාලේ පුංචි බැම්ම උඩට වෙලා හිනා වෙන එකමයි කරන්නේ. ඉස්සර අපි දෙන්නා කැමතිම තැන ඒ බැම්ම. අපි දෙන්නා කන්නෙත් එතන වාඩි වෙලා. වැඩියෙන්ම එතනට වෙලා කරන්නෙ එදා දවසෙ වෙච්චි දේවල් කිය කියා බඩ අල්ලන් හිනා වෙන එක. එතකොට ඔයාට හරි පුදුමයි මං ගැන. දවල්ට ඉන්න මං නෙවෙයි රෑට ඉන්නෙ, හිනා වෙනවා, හිනා වෙනවා ඉවරයක් නෑ කියලා...

ඊලඟට අපේ මාළිගයට තුන් වෙනියෙකුත් ආව. අපි තුන් දෙනා කොයි තරම් සතුටින් හිටියද? රණ්ඩු උනෙත් නැතුවම නෙවෙයි. තරහා උනත් ඉතින් ආයි චුට්ටකින් ඔක්කොම ඉවරයි. මාළිගේ හිටියා ඇති කියලා හිතුනම අපි තුන් දෙනායනවා වෙන මාළිගා හොයන්න. ඒත් ඒ එකක්වත් අපිට හරි යන්නේ නෑ. මොකාක් හරි ඇදයක් පේනවා. ඉතින් ඔහොම සදහටම අපි මේ මාළිගේමයි.

ඉතින් හෙට? හෙට මොකද වෙන්නෙ? හෙට ඔයාල දෙන්නා මාව තනි කරලා දාලා මාළිගයෙන් යනවා. එතකොට මං තනි වෙනවා. කව්ද මේ මාව දාලා යන්න හදන්නෙ? මගේ රූමො දෙන්නා... ඒ දෙන්නට ගෙදර ඉදලා යන්න එන්න පුළුවන් උනාට ඩොටේ මං කොහේ යන්නද?

ඔය දෙන්නා ගියත් අවුරුදු හතරක මතකයන් නම් කවදාවත් අමතක වෙන්නේ නෑ. මොනවා අමතක් උනත් ජීවිතේ මං කඩාගෙනම වැටුන වෙලාවේ, ගෙදර යන්න තරම්වත් සිහියක් නොතිබුන වෙලාවේ ඔයාලා දෙන්නා මාව ගෙදර එක්කගෙන ගිහින් අපේ ගෙදර මාත් එක්ක නැවතිලා හිටියේ පස්සේ දවසේ සබ්මිෂන් එකට මොනවත්ම කරලා නෙවෙයි කියලා අමතක වෙන්නෙ නෑ. ඒ වෙලාවේ ඔයාලා මට මොන තරම් හයියක් උනාද...

මං දන්නවා වෙලාවකට ඔයාලට මාත් එක්ක ඉන්න එක එපාම වෙන්න ඇති. යාළුවන්ට ගොඩාක් ආදරේ කරලා, ලං වෙලා ඉදලා, එයාලා නිසා ගොඩාක් විදවපු මං ඔයාලට වැඩිය ලං උනේ නෑ. ඒත්... මං දන්නවා ඔයාලා මාව තේරුම් ගත්තා.

ඔයාලා මට මං කැමතිම දේවල් තමයි මගේ උපන් දිනයට තෑගි දුන්නෙ...ඒත් ඔයාලා දන්නේ නැ එයින් මං කැමතිම මොකකටද කියලා. මං වැඩියෙන්ම කැමති ඔයාලත් එක්ක හිටිය මුල්ම උපන්දිනේට තෑගි දුන්න හා පැංචාට. එයා තමයි මං ගැන හැමදේම්දන්න කෙනා. එයා හැම වෙලාවෙම කාටවත් නොකියන මගේ දුක අහගෙන හිටියා. මං අඬනකොට මගේ ලඟට වෙලා හිටියා... හෙට ඔයාලා ගියහමත් මට ඇඩෙයි. එතකොටත් එයා මං ලඟට වෙලා ඉදීවි...