කුමාර් සංගක්කාර... වසරේ ක්‍රිකට් ක්‍රීඩකයා...ජනප්‍රියම ක්‍රිකට් ක්‍රීඩකයා... ඇත්තටම ඔහු මගෙත් ප්‍රියතම ක්‍රිකට් ක්‍රීඩකයා. අපි සංගා පිටියට එන තෙක් බලා ඉන්නවා. හතරක්, හයක් ගැහුවම ඔල්වරසන් දෙනවා. අර්ධ ශතකයක් ගැහුවම සතුට ආයේ කියන්න වචන නෑ. ශතකයක් ගත්තම විසිල්, අත්පුඩි සද්දෙ මදි නිසා රතිඤ්ඤා පත්තු කරනවා. සංගා අඩු ලකුණු ගණනකට දැවී ගියොත් තරඟය ගැන එතරම් බලාපොරොත්තු තියා ගන්නේ නෑ. එතරමට ඔහු විශිෂ්ටයෙක්. ඔහු විශිෂ්ට පිතිකරුවෙක්. විශිෂ්ට කඩුළු රකින්නෙක්. විශිෂ්ට නායකයෙක්. ඒ විශිෂ්ටත්වය තුලින් ඔහු ලබා ගත් ජනප්‍රිත්වය සම්මානයෙන් ඔප්පු වෙනවා. සංගාගේ ක්‍රීඩා කුසලතාවයට අමතරව තව මං සැහෙන අගය කරන දෙයක් තමයි ඔහු නීති විද්‍යාලයට තේරුන එක. ජාතික කණ්ඩායමට සෙල්ලම් කරද්දි ඔහුට නීතිඥයෙක් වීම අතපසු උනත් නීති පීඨයට තේරීමම කොයි තරම් දෙයක්ද...
දැන් ඉතින් කට්ටිය හිතනවා ඇති මං මේ තෑන්ක්ස් සංගා කිව්වේ ලංකාවට ගෙනාව කීර්තිය නිසයි කියලා. නෑ... මං තෑන්ක්ස් කිව්වේ සංගාගේ 1 ළකුණකට දැවී යාමකට. දැන් ඔන්න මං දේශ ද්‍රෝහියෙක් කියලා ගල්, පොලු, කඩු, කිණිසි අරගෙන මේ පැත්තට එන්න එපා කවදද 1 ලකුණකට අවුට් උනේ කියලා බලන්නේ නැතුව...
2004 දෙසැම්බර් 26... මතකද? ලංකාවේ අපිට ඒ දවස කොහොම අමතක වෙන්නද? මුහුද ගොඩ ගලපු දවස. කොටින්ම කිව්වොත් සුනාමි දවස. මතකද එදා ශ්‍රී ලංකා නවසීනන්ත මැච් 1ක් තිබුනා. සංගා ඒ මැච් එකේ 1 ලකුණකට දැවී ගියා කියලා මතකද දන්නේ නෑ. ඉතින් සංගාගේ අවුට් එක, සුනාමිය හා අපේ පෙර පිණ සම්බන්ධ වෙන්නේ මෙහෙමයි.
අපේ පුංචි අම්මාගෙ ගෙදර බාප්පයි, නංගියි, මල්ලිලායි පුදුම ආසයි ක්‍රිකට්වලට. කොටින්ම ක්‍රිකට් පිස්සෝ. ඉතින් එයාලගේ ගෙදර තියෙන්නේ මුහුද කිට්ටුවමයි. වැඩේ කියන්නේ එදා අපේ ගමේ ඉන්න චූටි පුංචි අම්මලායි, පොඩිම මාමගේ දූයි කට්ටියත් අර පුංචි අම්මලාගේ ගෙදර ඇවිත්. පුංචි අම්මලාගේ ගෙදරට අල්ලපු ගෙදර තමයි ලොකු අම්මාගේ දුව ඉන්නේ. පැටලෙන්න නැතුව ඇති මං හිතන්නෙ පවුලේ විස්තරේ... කෙටියෙන් කියනවනම් එදා අපේ පවුල් 3 1/4ක් මුහුද අයිනේ.
ඉතිරි ටික 'ලු'ප්‍රත්‍යයෙන් කියන්න තියෙන්නේ. ඔන්න ඉතින් අර ක්‍රිකට් පිස්සො ටික උදෙන් නැගිටගෙන මැච් 1 බලනවලු. මටනම් එදා මැච් එක බලන්න උනේ නෑ. පස්සෙ මං ලකුණු සටහන බැලුවම දැක්කෙ එදා ටීම් එකේ ගොඩක් අය අඩු ගානට අවුට් වෙලා. ඉතින් ඔහොම තියෙද්දි සංගාත් 1 ලකුණකට අවුට් වෙලා. සංගා පිස්සි, අපේ පුංචි අම්මලාගේ ගෙදර නංගි දැන් ඉතින් මැච් 1 බලලා වැඩක් නෑ කියලා හිතලා මැච් 1 බලන එක නවත්තලා එලියට ගිහින් ඇස් දෙකේ කඳුළු පුරවගෙන මුහුද දිහා බැලුවළු. එදා හිතේ දුක අරන් කඳුළු පිසදාන මුහුද වෙනදා වගේ නෙවෙයිලු. එතකොට ලොකු මල්ලිත් මැච් 1 බලන එක නවත්තලාලු. ලොකු මල්ලිටත් පෙන්නුවලු මුහුදෙ ඈතින් එන ලොකු රැළක්. ලොකු මල්ලි කෑ ගහලා
"තාත්තේ මුහුද අමුතුයි,මුහුද අමුතුයි" කියලා...
බාප්පා බැලුවලු, කෑ ගැහුවලු
"දරුවෝ ගන්න, දරුවෝ ගන්න" කියලා...
කියලා කට්ටියම එහෙමම එළියට පැනලා දුවලා. එතකොට මාමාගේ දුවට අවුරුදු 6ක් විතර ඇති. චූටි පුංචි එයාවත් උස්සගෙනයි දුවලා තියෙන්නේ. මෙයාලා දුවද්දි ගමේ කට්ටිය කියනවලු,
"දුවන්න එපා, ඕන ප්‍රශ්නෙකට අපි ඉන්නවා" කියලා.
ඒ මිනිස්සු හිතලා තියෙන්නේ කවුරු හරි ගහන්න එනවා කියලා.
"නෑ, නෑ, රැල්ලක් එනවා" කිය කියා දිව්වලු.
ඒ මිනිස්සුත් ඒපාර දුවලා. කොහොම හරි අල්ලපු ගෙදර ඉදපු අපෙ ලොකු අම්මගේ ගෙදර අක්කත් මාස ගණනක් වයස චූටි එකීවත් අරගෙන දුවලා ගිහින් ඉස්සරහා තියෙන බිල්ඩිමට නැගලා.
ඉතින් එහෙම රැල්ල පස්සෙන් පන්නද්දි, කකුල්වල රැල්ල වැදි වැදි දුවලා කට්ටිය වෙන වෙලාවක නගීවි කියලා හිතා ගන්නවත් බැරි වහලවල් උඩ නැගලා බේරිලා, එවේලේ ඇදගෙන ඉදපු ඇදුම විතරක් ඉතිරි වෙලා පයින්ම අපේ ගෙදර අවා.
මං නංගිගෙන් ඇහුවම 'බය හිතුනද?' කියලා එයා කිව්වෙ,
"නෑ, මරෙනවනම් ඔක්කොම එකටනෙ, ඒ නිසා බය හිතුනේ නෑ" කියල.
කොහොම හරි එදා මුහුද අයිනෙම ඉදපු මගේ එක නෑදෑයෙක්වත් අරන් යන්න සුනාමියට පුළුවන් උනේ නෑ. රැල්ල පස්සෙන් පන්නද්දි ටවුමේ ඉදලා ආව අන්තිම බස් එකේ පණ බේරාගෙන ආව ලොකු අම්මාලාගේ ගෙදර දෙවැනි අක්කයි, මල්ලියි මුහුදේ බිහිසුණුකම කියලා, අපි එයාලා බේරෙයි කියලා බලාපොරොත්තු නැතුවයි හිටියේ. එයාලා එනකන් කෑ ගහ ගහ ඇඩුව අපේ අම්මා බදාගෙන කට්ටියම ඇඩුවේ "අක්කා නිසයි අපි බේරුනේ" කියලා. ඒත් එදා සංගා 1 ලකුණකට අවුට් උනේ නැත්නම් මගේ පවුලේ ආදරණීයයන් 12ක් සුනාමිය කුරිරු විදියට අරන් යන්න තිබුනා.
ඉතින් සංගා අපි ඔබට සදා ණයගැතියි...
තෑන්ක්ස් සංගා...
